"ένα όνειρο παλιό"

Στα βουνά και στα χωριά μου αρέσει να τραβιέμαι, γούστα είναι αυτά. Πάει καιρός που κατάλαβα πως χαμένος βγαίνει ο άνθρωπος που συχνάζει στις μεγαλουπόλεις. Ένα διαρκές λαχάνιασμα υπάρχει εκεί – ένα ανιαρό περπάτημα που δεν οδηγεί πουθενά ή οδηγεί πάντα στο ίδιο σημείο…

" τέλος ή μια νέα αρχή;"

Αφημένο στην τύχη του προχωράει στον διαδικτυακό κόσμο το Χάος. Σαν να το έχει εγκαταλείψει ο δημιουργός του, σαν να μην ξέρει και ο ίδιος τι δρόμο, τι κατεύθυνση να του δείξει.

"ο κύκλος των χαμένων εποχών"

Γιατί είσαι τόσο θλιμμένη; είπε το λουλουδάκι του βουνού στην Άνοιξη. Έρχεσαι και φεύγεις κάθε χρόνο, μας βγάζεις από τον βαρύ χειμώνα και γίνεσαι προπομπός του καλοκαιριού, μα πάντα όταν έρχεται η ώρα να μας αποχαιρετήσεις, δεν το μπορείς.

"η πλάνη των αστεριών"

Λίγο πιο μακριά ξεκίνησες, άνθρωπε, να πας. Λίγο πιο μακριά, μα εσύ έφτασες στα αστέρια και χάθηκες. Ποιος θα σε φέρει τώρα πίσω; Εγκατέλειψες τη γη για το ταξίδι στους ουρανούς... Τι κέρδισες; Τι έχασες;

"η ζωή που δεν έζησες"

Ξέρεις, το ότι θέλησες να πλατσουρίζεις στα ρηχά νερά φοβούμενος να ξεχυθείς στα πέλαγα, δεν φταίει η ζωή γι αυτό. Τα ρηχά νερά έχουν πνίξει πιο πολλούς από τους απέραντους ωκεανούς.

"ο άνθρωπος του καναπέ"

Οι ειδικοί – μ αρέσουν τον τελευταίο καιρό αυτοί οι ειδικοί. Που σου μιλούν για τη ζωή και για τον άνθρωπο. Ψάχνουν, αφουγκράζονται, βρίσκουν. Σκάβουν βαθιά, σκάβουν επιφανειακά, όλο κάτι βρίσκουν. Τώρα βρήκαν να μας πουν πως όποιος παίρνει στα σοβαρά τη ζωή, όποιος την εξετάζει δηλαδή σε βάθος, οδηγείται στην κατάθλιψη...

"αριστερός σημαίνει φως"

Αριστερός σημαίνει φως,

να δει το φως κι ο φτωχός,

μα εσύ μου τρως και πάλι τρως,

βαθιά στην τσέπη είσαι δεξιός.

"Ο πειρασμός του Παύλου"

  

- «Γέροντα, εχτές το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Και είναι πολύς καιρός τώρα που δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Περίεργες σκέψεις έχουν αρχίσει να μου κρατούν συντροφιά τις νύχτες, και δεν νομίζω να μου είναι εύκολο να μιλήσω γι' αυτές σ' εσένα.»

"μια νέα δοκιμασία"

Σε χαίρομαι ερημίτη όταν υπάρχουν μέρες που δεν κάνεις τίποτα. Μοιάζεις, σαν να μην έχεις πέσει στην παγίδα του αέναου τρεξίματος – ένα τρέξιμο χωρίς σταματημό και χωρίς προορισμό είναι αυτό που κυριαρχεί στις μέρες μας.

"το τραγούδι της σπηλιάς"

Πιάσε ρε ερημίτη τον ταμπουρά και ρίξε καμιά πενιά, να φύγει τούτη η μαυρίλα από την σπηλιά. Το φιλοσοφήσαμε πολύ και θα πάθουμε και τίποτα – δεν είναι να την παίρνεις και πολύ στα σοβαρά την  ζωή ερημίτη, όταν έχεις κέφια, αυτό δεν λες…

"ο γέρος και ο ποταμός"

Σιμά στην όχθη του ποταμού κάθονταν ένας γερός συλλογισμένος.  Θυμούνταν τα νιάτα του, τις λύπες του, τις χαρές του,  ολάκερη τη ζωή του – σαν σε όνειρο του φαίνονταν τώρα αυτά. –« ποιος διάολος ήρθε και με ξύπνησε, φώναξε δυνατά ο γέρος, τώρα που το όνειρο τελειώνει.» και οι άνθρωποι σκέφτηκε πόσο λάθος κάνουν που ζουν τη ζωή τους λες και δεν ξέρουν πως κάποιοι στιγμή θα φτάσουν εδώ σε τούτο τον ποταμό.

"τα σχέδια στη σπηλιά"

Το έριξε στις μάσες η χοντρή πένα και εμείς περιμένουμε τα γραπτά της. Γράψε μωρή κάτι, έστω μια μουντζαλιά - σταμάτα να τρως και να θρέφεις κοιλιά. Περιμένεις την μεγάλη έμπνευση μας λες, αλλά το κοινό είναι ανυπόμονο δεν του αρέσει να περιμένει.

"βρίζοντας την βροχή"

Αυτό που ζούμε στις μέρες μας είναι πόλεμος χαρακωμάτων. Ένα κολαστήριο η γη, από ανθρώπους πεινασμένους, φοβισμένους και αρκετούς από αυτούς παρατημένους – τι να περιμένουν οι φτωχοί;

"ο ερημίτης και ο άλλος"

Πάλι στο βάθος της σπηλιάς πήγες ερημίτη, για να βυθιστείς στις σκέψεις σου. Μου φαίνεται κάτι φόρες πως δεν σε χωράει ούτε η σπηλιά σου και θες να σκάψεις να φτάσεις πιο βαθιά, μα τα παρατάς και τότε πιάνεις το γράψιμο.

"καλή πρωτομαγιά"

Πρωτομαγιά αύριο και να πας να πιάσεις τον Μάη θα το καταλάβω, να βγεις λίγο από την μονοτονία της πολιτείας, να σε κτυπήσει καθαρός αέρας, να βγεις έξω από την βαριά σκιά της καθημερινότητας.

"οι πρώτες σκέψεις"

Δεν έκανες και άσχημα ερημίτη που ανέβηκες δω πάνω και έριξες μια μούντζα στους από κάτω. Κατέβηκα στην πολιτεία για να βρω θέματα και βρήκα μια παράνοια πανανθρώπινη, έναν άνθρωπο βρήκα μπερδεμένο, χαμένο κάπου σε ρυθμούς εξοντωτικούς και ξένους προς αυτόν.

"η χοντρή πένα"

Βρε καημένε μου, έβαλες έναν ερημίτη να καταπλήξει τα πλήθη, μια σπηλιά κάπου στο πουθενά και περίμενες τι; Τι να πει ο ερημίτης σου; Και ποιος ακούει ερημίτες πια…

"στα περίχωρα της πολιτείας"

Περιπλανήθηκε για ώρες σήμερα ο ερημίτης και δεν το κατάλαβε πως έφτασε στα περίχωρα της πολιτείας. Συνήθως οι περιπλανήσεις του είναι προς τα πάνω, προς τα ψηλά βουνά και τις μοναχικές κορυφές.

"οι θλιμμένες νύχτες"

Μια θλίψη, μια βαριά μελαγχολία έχει φωλιάσει για μέρες, μέσα στην σπηλιά. Να είναι άραγε ένας μικρός θρήνος, για τα ξεχασμένα παιδικά όνειρα του ερημίτη; Ή μήπως η ψυχή του είναι βαριά, για τα χαμένα όνειρα τη εφηβείας;

"ένας περίεργος επισκέπτης"

«Δεν ήξερα πως υπάρχουν ακόμα ερημίτες, τυχαία περνούσα απέξω από την σπηλιά. Μοιάζω σαν κυνηγημένος, αλλά πιο πολύ σε χαμένος φέρνω. Θα ξαποστάσω λίγο και θα τραβήξω τον δρόμο μου, δεν θα σε ενοχλήσω καθόλου.»

"οι χαμένοι"

Νευρικά περπατάς ερημίτη στην σπηλιά, σήμερα το πρωί. Να σε επισκέφτηκαν άραγε οι δαίμονες σου την νύχτα; Ή ονειρεύτηκες πως την άνοιξη, θα γίνει κέντρο διερχόμενων πάλι η σπηλιά;

"ένα αντίο στον χειμώνα"

«οι χειμώνες μας, μένουν όλο και πιο λίγοι» - «άστο ρε ερημίτη, μην βαραίνεις πάλι τις κουβέντες σου σήμερα, ο κόσμος αρκετές φόρες έχει ανάγκη και από καμιά κουβέντα ανάλαφρη -  άσε που λίγοι πια μετρούν τους χειμώνες.»

"οι δυο στρατοί"

Η βροχή δεν είχε σταματήσει να πέφτει ολόκληρη την νύχτα στην «κοιλάδα της ζωής», έτσι το πρωινό βρήκε τους δυο στρατούς παραταγμένους, μέσα στις λάσπες έτοιμους για την τελική αναμέτρηση.

"λόγια της άνοιξης"

Μπήκε ο Μάρτης και η άνοιξη μοιάζει να ξυπνά, από τον λήθαργο του χειμώνα. Βέβαια έτσι όπως ζούμε αφοσιωμένοι στην μουντή καθημερινότητα, δεν τα παρατηρούμε πια αυτά – κι αν τους δίνουμε μια κάποια σημασία, δεν είναι η αρμόζουσα που τους αξίζει.

"χαμένος στην ομίχλη"

Ήταν τον πρώτο καιρό που είχε ανέβει δω πάνω στα βουνά ο ερημίτης, όταν ένα πρωινό αποφάσισε να πάει να εξερευνήσει το μεγάλο δάσος. Σηκώθηκε αχάραγα και όταν οι πρώτες ακτίνες του ηλίου έκαναν την εμφάνιση τους, αυτός έμπαινε στο δάσος.  

"μια ιστορία από την κατοχή"

«όποιος δεν βίωσε στην ζωή του μια καταιγίδα, τρέμει ακόμα και την σιγανή ψιχάλα και αυτός που δεν έζησε για χρόνια στα σκοτάδια, δεν έμαθε να εκτιμάει το φως.»

"ένας χρόνος Χάος"

Ένας χρόνος Χάος. Μπήκαμε δειλά με την τσουκνίδα, μετά ήρθαμε εδώ πάνω στήσαμε την σπηλιά, πείσαμε τον ερημίτη να ξαναπιάσει την πένα του. Δεν είναι ακριβώς πένα, ένα πληκτρολόγιο του διαόλου βαράει, για να ξορκίζει τους δαίμονες του.

"κατακλυσμός"

Θέλω να ρθει κατακλυσμός,

κι ας είναι του θανάτου,

να μην αφήσει τίποτα,

μπροστά στο πέρασμα του.

"οι μάσκες"

Δως μου μια μάσκα και θα βγει από μέσα μου ο θεός ή το τέρας. Δως μου μια μάσκα και έτσι μπορεί να σου αποκαλυφτώ – ποιος ξέρει; Στον χορό με τις μάσκες δεν ήρθες ποτέ…

"ένας παράξενος χειμώνας"

Λιγοστά τα χιόνια που πέσαν φέτος, έξω από την σπηλιά. Λιγοστά και τα ξύλα που πέσαν, πάνω στην φωτιά. Ένας παράξενος χειμώνας ήρθε φέτος – ένας χειμώνας που δεν ευνοεί την ζωή του ερημίτη. Γιατί του ερημίτη, του αρέσει να ζει τον χειμώνα και να επιβιώνει το καλοκαίρι…

"Ο παράξενος πειρατής"

Στα χρόνια τα παλιά, σε μέρη μακρινά ζούσε ένας παράξενος πειρατής. Δεν ήταν ο κλήρος του να αγριεύει και να κουρσεύει, αλλά κάποτε πριν χρόνια, σήκωσε τα μάτια του πολύ ψηλά και ενόχλησε πολλούς  – έφυγε μια νύχτα και γύρεψε στην θάλασσα παρηγοριά.

"ο παλιάτσος"

Για κοίτα εκεί κάτω ερημίτη – τι γίνεται; Θα μου πεις αυτά έβλεπες, γι αυτό ήρθες δω πάνω. Καλύτερα μονάχος είπες, παρά στο πανηγύρι των τρελών να κάνω τον παλιάτσο…

"Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες..."

Πάλι ρε ερημίτη, πηγές για δουλείες στην πολιτεία και έμεινες για μήνες; Να ήταν άραγε η έλευση του χειμώνα, που σε έφερε πάλι δω πάνω; Η σε κούρασαν πάλι οι άνθρωποι και σιχτίρισες τον χαμένο καιρό;