"ένας χρόνος Χάος"

Ένας χρόνος Χάος. Μπήκαμε δειλά με την τσουκνίδα, μετά ήρθαμε εδώ πάνω στήσαμε την σπηλιά, πείσαμε τον ερημίτη να ξαναπιάσει την πένα του. Δεν είναι ακριβώς πένα, ένα πληκτρολόγιο του διαόλου βαράει, για να ξορκίζει τους δαίμονες του.

Θα μου πεις στο Χάος ο χρόνος είναι σχετικός – όλα είναι σχετικά εδώ. Άλλες φορές ο χρόνος τρέχει σαν νερό και άλλες μένει κολλημένος που οι στιγμές μοιάζουν αιώνες. Οι φευγαλέες στιγμές ή οι αιώνιες άραγε να δίνουν νόημα στην ζωή; Ποιος να ξέρει…

Υπάρχουν κενά διαστήματα που ίσως να οφείλονται σε χαοτικές καταστάσεις που υπάρχουν μέσα μας – είναι εκείνες οι στιγμές που αρνείσαι να κάνεις το παραμικρό, αν και ξέρεις πως θα βγει ζημιωμένος από την αδράνεια σου αυτή.

Γιατί λέτε δεν το ονόμασα «η τάξη» ή «η καθημερινή, καθεστωτική γραμμή; Ίσως έτσι να πουλούσε πιο πολύ θα μου πεις – τι δουλεία έχει όμως ο ερημίτης με τα αργύρια και τους εμπόρους;

Άγνωστε αι βουλαι του Χάος. Μα το μυστήριο και το άγνωστο δεν είναι αυτά που δίνουν ξεχωριστό νόημα στην ζωή; Η μονοτονία την επανάληψης, πόσο κουράζει τις ανθρωπινές ψυχές;

Και πόσες κουρασμένες ψυχές δεν θέλουν να παρασυρθούν από το Χάος; Αχ πόσο μας στοιχίζει αυτή η δειλία μας που την αναβαπτίσαμε σε σωφροσύνη. Και πόσα όνειρα πρέπει να απαρνηθεί ο άνθρωπος, για να συμμετάσχει σε αυτήν την Τάξη.

Αστρική τάξη, κοσμική τάξη – τάξη ανθρωπινή. Όλες εχθρεύονται το Χάος, το απρόβλεπτο. Ακόμα και οι Θεοί βγάζουν μια μικρή ανησυχία στις χαώδεις καταστάσεις.

«τα πάντα εν σοφία εποίησεν» και κοιτάς γύρω σου και αναρωτιέσαι…

Απόπειρες γραφής από τον ερημίτη – τον άνθρωπο των σπηλαίων που αρνείται, πεισματικά να ακολουθήσει τις μεγάλες λεωφόρους που οδηγούν τον άνθρωπο σε νέες ατραπούς, επικίνδυνες χωρίς επιστροφή.

Ένας ερημίτης που πιστεύει πως δεν μπορούμε, να γκρεμίζουμε βίαια τις γέφυρες με το παρελθόν, για κάποιο μέλλον αβέβαιο, γεμάτο περίεργα φτιασιδωμένες υποσχέσεις.

Ο άνθρωπος είναι παιδί της φύσης – πονάει η ψυχή του ερημίτη να τον βλέπει ευνουχισμένο, να βαριανασαίνει σε απάνθρωπες μεγαλουπόλεις. Να γράψει; Ή να κλάψει; Και ποιον θα συγκινήσουν τα γραπτά του ή τα κλάματα του;

Έτσι θα πορευτούμε και τούτη την χρονιά, σε τούτη την γωνιά – με γέλια, με κλάματα με θαύματα σωρό. Άλλοτε θα χανόμαστε και άλλοτε θα βρισκόμαστε. Αλλά δεν θα ξεχνιόμαστε – η λήθη είναι η αρχή του θανάτου…

«ο θάνατος νικιέται με την δημιουργία» έλεγαν τα γέρικα φίδια που ζουν από το αρχίνισμα του κόσμου, στα πιο χαοτικά δάση. Ελάχιστοι πια πιστεύουν στα γέρικα φίδια και ακόμα πιο ελάχιστοι μπορούν να τα ακούσουν.

Σημεία των καιρών – σημεία χαλεπών καιρών που δεν υπάρχει κάνεις για να κλάψει το χάσιμο των πολλών…

Υ.Γ. «ένας υπαρκτός πρόλογος, για ένα ανύπαρκτο βιβλίο - ένα βιβλίο που το μέλλον του διαγράφεται αβέβαιο…» έτσι λοιπόν ξεκίνησαν όλα ερημίτη;