"οι θλιμμένες νύχτες"

Μια θλίψη, μια βαριά μελαγχολία έχει φωλιάσει για μέρες, μέσα στην σπηλιά. Να είναι άραγε ένας μικρός θρήνος, για τα ξεχασμένα παιδικά όνειρα του ερημίτη; Ή μήπως η ψυχή του είναι βαριά, για τα χαμένα όνειρα τη εφηβείας;

Αλλά και αυτό δεν είναι ένα γνώρισμα όλων των αναχωρητών και μετέπειτα ερημιτών; Πιστεύει κανείς πως οι μοναχικοί άνθρωποι διάγουν έναν βίο μέσα στην χαρά; Ίσα ίσα, κάποιοι από αυτούς προσκαλούν την λύπη τους σαν να είναι η πιο σημαντική καλεσμένη τους.

Τις μέρες που η θλίψη βασιλεύει στην σπηλιά του, ο ερημίτης  κάθεται σκεπτικός στο βάθος της σπηλιάς, αναπολώντας τα παλιά. Έναν δρόμο και μια παράκαμψη – άραγε που θα ήταν τώρα αν δεν είχε πάρει αυτήν την παράκαμψη;

Μια λάθος στροφή που άλλους τους βγάζει στον γκρεμό και άλλους στην γη των Μακάρων – αλλά είναι πολύ γέρος για να πιστεύει στην θέα τύχη και στα παιχνίδια της.

Τελικά οι πιότεροι ακλουθούν τον δρόμο που με τα χρόνια, μπορούν να πάρουν τα πόδια τους. Οι ψυχές που φτάνουν πιο μακριά και πιο ψηλά είναι αυτές με τα ματωμένα πόδια που μάτωσαν περπατώντας σε κακοτράχαλους δρόμους, μακριά από τις ανέσεις που προσφέρουν οι σύγχρονοι λεωφόροι.

Δεν βιάζεται να ξεφορτωθεί την θλίψη του ο ερημίτης, αλλά και δεν την αφήνει να φτάσει βαθιά μες την καρδία του. Με τα πρώτα σκοτάδια γίνεται και πιο πιεστική, αλλά έχει τον τρόπο του να συμφιλιώνεται μαζί της, γιατί γνωρίζει πως οι θλιμμένες νύχτες κρατούν περισσότερο.

Ένα πρωινό θα φύγει έτσι ξαφνικά όπως ήρθε και θα μείνει ο ερημίτης λίγο πιο σοφός και λίγο πιο δυνατός. «Ας είναι ευλογημένη η μελαγχολία που δεν κρατάει αιώνια» τις ψιθυρίζει ενώ εκείνη αποφεύγει να τον κοιτάξει στα μάτια…

Θυμάται πριν χρόνια, ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ που κύλησε ένα δάκρυ από τα μάτια του, εξαιτίας της. «δεν σου κρατώ κακία της είπε, εμείς οι ερημίτες γελάμε και κλαίμε πολλές φορές χωρίς λόγο.»

Τα πρώτα χρόνια σαν μελαγχολούσε έψαχνε τον δαίμονα να ξορκίσει μέσα στην σπηλιά, μα τώρα πιστεύει πως η μελαγχολία είναι πηγή δημιουργίας και συναπάντημα με τους Θεούς.

Ο γελαστός άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να σήκωσε το βλέμμα προς τον ουρανό, για να αναρωτηθεί γιατί…

Ο μελαγχολικός άνθρωπος είναι αυτός που έψαξε για απαντήσεις, χτυπώντας δυνατά τις πόρτες ανθρώπων και θεών...

Το σκοτάδι αρχίζει να ρίχνει την σκιά του μέσα στην σπηλιά, μπερδεμένες εικόνες κατακλύζουν το μυαλό του ερημίτη, «αγέννητες» ζωές στέκονται στην είσοδο της σπηλιάς και τον κοιτούν μελαγχολικά, ξεθωριασμένα όνειρα στήνουν πένθιμο χορό στους τοίχους της σπηλιάς.

Άλλη μια νύχτα που ο ερημίτης θα περάσει βυθισμένος στην μελαγχολία, αλλά κοιτώντας μακριά τα φώτα της πολιτείας χαμογελάει με τον κλήρο του…