Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

"Εν Αρχή ην το Χάος"




Μεταφερθήκαμε εδώ, μακριά - κοντά από το αουτσάιντερ. Τι σημασία έχει; Πήραμε τη λόξα μας, το πληκτρολόγιο με τη χοντρή πένα, τις απόπειρες γραφής και τραβήξαμε για το βάθος της σπηλιάς. Πολλές φορές στο βάθος είναι που κρύβονται τα πιο ωραία πράγματα, τα πιο σημαντικά – μα ποιος σκάβει βαθιά πια;

Εδώ θα μοιραζόμαστε τις μοναξιές μας, εδώ θα μαζευόμαστε όλοι εμείς που κουραστήκαμε από την άσκοπη οχλοβοή. Σκέψεις καθημερινές, αγωνίες, ελπίδες, θα βγαίνουν εδώ. Κωμωδίες ή δράματα που παίχτηκαν ή θα παιχτούν. Ήρωες και αντιήρωες, θα πρωταγωνιστούν στο Χάος.

Το Χάος γεννάει ζωή, μα μας έμαθαν να ζούμε ταχτοποιημένοι, σαν στρατιωτάκια κουρδισμένα, αμίλητα, ριγμένα σε ένα πόλεμο χαμένο, που δεν διαλέξαμε εμείς.

Βέβαια δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να παίζουμε πένθιμα εμβατήρια εδώ. Θα τους βγάζουμε τη γλώσσα, θα τους κρεμάμε στα μανταλάκια, θα γελάμε και θα κλαίμε δυνατά, για να τους δείξουμε πως υπάρχει ζωή στο Χάος...

Υπάρχει κόσμος εκεί έξω που αρνείται να γονατίσει στην μπότα του κατακτητή. Οι πιο πολλοί, βέβαια, είναι με τον κατακτητή – έτσι δεν γινόταν πάντα; Ρίχνουν κάνα δυο κουμπουριές έτσι για τα μάτια του κόσμου, αλλά την παράδοσή τους την έχουν υπογράψει από καιρό.

Θέλουν να μας πείσουν πως όλα είναι μάταια. «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» τους ακούς να λεν δυνατά. Μα ποιος σας είπε πως έχουμε πέσει στο ίδιο ποτάμι; Ποιος σας είπε πως πλέουμε στα ίδια νερά; Ποιος σας είπε πως δεν υπάρχουν ακόμα ποτάμια ορμητικά, που οδηγούν στη γη των Μακάρων;

Ζώδια, χαζογκόμενες που δεν ξέρουν να μιλούν, αλλά έχουν πάντα κάτι να πουν, δεν θα βρείτε δω. Τα δελτία των οκτώ επίσης θα απουσιάζουν. Εκπομπές που εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο δεν θα υπάρχουν στο Χάος.

Το Χάος είναι τέχνη. Μια μουσική που έρχεται από μακριά. Δεν είναι για όλα τα αυτιά, σπάει τύμπανα, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Το Χάος το φέρουμε όλοι μέσα μας, αλλά αρνιόμαστε να το δούμε. Έχουμε εφεύρει πάσης φύσεως ναρκωτικά για πειστούμε πως υπάρχει γαλήνη μέσα μας. Μα αρκεί μια νύχτα να μην πέσουμε ναρκωμένοι και τότε συναντάμε τους χειροτέρους διαβόλους μας.

Τα Χάος είναι ζωή. Μια ζωή που δεν συμβιβάζεται, μα συνέχεια ζητά. Να ψάχνεις και να ψάχνεσαι... Το Άγιο Δισκοπότηρο; Τους έκπτωτους αγγέλους; Το δρόμο για την κόλαση; Την σκάλα για τους ουρανούς; Τι σημασία έχει; Μήπως όλοι οι θησαυροί της γνώσης δεν βρίσκονται στο ίδιο ποτάμι;

Τα Χάος εχτρεύεται τα μνημόνια, αλλά τρομάζει και στην ιδέα ότι αυτοί οι ολίγοι θα μας οδηγήσουν στη δραχμή. Δεν μπορούν να σε οδηγήσουν σε δικό σου νόμισμα αυτοί που τόσα χρόνια ερωτοτροπούσαν με την πόρνη της Βαβυλώνας.

Αν δεν βρεις την αιτία του κακού, τίποτα δεν σου εγγυάται πως θα εξαλειφθεί το κακό. Και αν δεν αλλάξουμε τους καπεταναίους που σε νηνεμία έριξαν το καράβι στην ξέρα, πάλι εκεί θα πηγαίνει το καράβι, όσο και αν οι κωπήλατες τραβούν κουπί σαν τρελοί...

Ένα καράβι λοιπόν το Χάος, που ρίχνεται σε αχαρτογράφητα νερά και σε βαθιές θάλασσες, χωρίς προορισμό συγκεκριμένο, καταδικασμένο είτε να ναυαγήσει, είτε να γυρνά αιώνια στις αφιλόξενες θάλασσες.

Μα ποιος το είπε πως το ταξίδι έχει σημασία, όχι ο προορισμός;

Βίρα τις άγκυρες! Το Χάος οδηγεί το πλοίο των τρελών...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου