"ο κύκλος των χαμένων εποχών"

Γιατί είσαι τόσο θλιμμένη; είπε το λουλουδάκι του βουνού στην Άνοιξη. Έρχεσαι και φεύγεις κάθε χρόνο, μας βγάζεις από τον βαρύ χειμώνα και γίνεσαι προπομπός του καλοκαιριού, μα πάντα όταν έρχεται η ώρα να μας αποχαιρετήσεις, δεν το μπορείς.

Τίποτε δεν διαρκεί για πάντα εδώ, τίποτα δεν κρατάει αιώνια, οι αλλαγές διαδέχονται η μια την άλλη, άλλοτε με σοφία και άλλοτε με γνώμονα το τυχαίο, μα εσύ δεν το αποδέχτηκες ποτέ – ήθελες να είσαι η μόνιμη βασίλισσα του καιρού.

Οι άνθρωποι πια άλλαξαν, λατρεύουν πιο πολύ το καλοκαίρι από την άνοιξη – δεν φταις εσύ γι αυτό. Ούτε η πίστη και η λατρεία ξέφυγαν από το διαρκές φαινόμενο των αλλαγών, ξέρεις…

Εσύ συνέχισε να φέρνεις την αναγέννηση και την ζωή και μην σε νοιάζει η πίστη των ανθρώπων. Αυτοί πάντα έτσι ήταν ευκολόπιστοι και μονίμως αλλαξόπιστοι, είχαν άλλη πίστη το πρωί και άλλη το βράδυ. Κάποτε σε θεωρούσαν Θεά, αν έχασαν την πίστη τους – τι φταις εσύ γι αυτό;

Παίρνεις μια γη «πεθαμένη» από την σκληρότητα του Χειμώνα και της δίνεις ζωή, χρώματα, αρώματα, ομορφιά, φέρνεις την ελπίδα ξανά, συμβολίζεις το μέτρο, μας μαθαίνεις πως οι αλλαγές δεν πρέπει να γίνονται απότομα αλλά σταδιακά.

Αν εμείς ζούμε στην εποχή τις βιασύνης – γιατί βασανίζεσαι, εσύ γι αυτό; Κάνε αυτό που κανείς τόσο όμορφα για αιώνες και άσε μας εμάς… πέρασε ο καιρός που αγαπούσαμε τα ωραία πράγματα και τις καλά σχεδιασμένες αλλαγές.

Χάθηκε ο άνθρωπος παρατηρητής. Ουδείς παρατηρεί πια τις θεϊκές αλλαγές που συμβαίνουν την άνοιξη κι αν παρατηρεί κανείς είναι επιδερμικά, όπως όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Κανείς δεν έχει χρόνο να απολαύσει ένα ανοιξιάτικο τοπίο, ένα ανοιξιάτικο πρωινό, ένα ανοιξιάτικο δειλινό…

Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Ο ελεύθερος χρόνος κατάντησε χαμένος χρόνος και κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, ποια θα είναι η τιμωρία μας γι αυτό. 

Ποτέ δεν μας είπες που πας όταν φεύγεις άνοιξη – οι περισσότεροι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ κι άλλοι δεν ρώτησαν ποτέ από ευγένεια. Μα πάντα έρχεσαι, ξανά και ξανά για να μας φέρεις τα ακριβά σου δώρα – δώρα ζωής.

Ξέρεις πως οι γενιές που θα έρθουν μπορεί να ζήσουν και να πεθάνουν χωρίς να «χαθούν» μέσα σε ένα ανοιξιάτικο τοπίο; Ξέρεις οι τέσσερεις τοίχοι δεν γνωρίζουν εποχές, δεν νοιώθουν τις αλλαγές. Αλήθεια πιστεύει κανείς πως μόνο η ζέστη ή το κρύο είναι αυτά που σηματοδοτούν την περίοδο των εποχών;

Νοιώθεις τα τελευταία χρόνια πως σε περιορίζουν – το καλοκαίρι έρχεται πάντα πιο νωρίς. Μα σου αρκεί μια μέρα για να κάνεις την στέρφα γη να ανθίσει, να μας θυμίσεις πως μετά και από τον πιο βαρύ χειμώνα πάντα έρχεται η άνοιξη.

Μα τίποτα δεν έρχεται για να μείνει αιώνια, όλα είναι κύκλος και τώρα δυστυχώς ζούμε στον κύκλο των χαμένων εποχών…