"η πλάνη των αστεριών"

Λίγο πιο μακριά ξεκίνησες, άνθρωπε, να πας. Λίγο πιο μακριά, μα εσύ έφτασες στα αστέρια και χάθηκες. Ποιος θα σε φέρει τώρα πίσω; Εγκατέλειψες τη γη για το ταξίδι στους ουρανούς... Τι κέρδισες; Τι έχασες;

Για ποιον άραγε τώρα τραγουδά η γη τα μελαγχολικά της τραγούδια; Η πλάνη των αστεριών σε ώθησε σ’ αυτό το καταστροφικό ταξίδι. Μα κάποτε θα πέσεις – και τότε ποιος θα μαζέψει τα κομμάτια σου;

Πλανευτές ανθρώπων άστρα, εσείς που είστε εκεί ψηλά. Αν ξέρατε τι κακό έχετε κάνει στον άνθρωπο, θα πέφτατε πιο συχνά. Για χάρη σας ο άνθρωπος απαρνήθηκε τη ζωή πάνω στη γη και βάλθηκε να σας φτάσει. Έριξε το βλέμμα του πάνω σας και μαγεύτηκε. Το κάλεσμά σας τον έκανε να χάσει τα μυαλά του, νόμισε πως εκεί πάνω βρισκόταν καθετί που δεν μπορούσε να του προσφέρει η γη.

Μα η γη δεν προσφέρει τίποτα σε αυτούς που δεν την εκτιμούν. Της αρέσει να κρύβει τα δώρα της σε αυτούς που περπατούν με το κεφάλι ψηλά, χαζεύοντας τ’ αστέρια. Φτιαχτήκαν σκάλες και άρχισε το ανέβασμα. Κάθε γενιά όλο και πιο ψηλά, κάθε εποχή όλο και πιο μακριά από τη γη. Μα το ανέβασμα ζάλισε τον άνθρωπο, η έλλειψη οξυγόνου του πείραξε τον εγκέφαλο, ο ίλιγγος έγινε ο μοναδικός του σύντροφος.

Τα αστέρια αποδείχτηκαν πολύ μικρά, το φως τους ήταν ψεύτικο, οι ελπίδες όλες μάταιες. Το σκαρφάλωμα αυτό πόσο στοίχησε στον άνθρωπο; Ποιος θα μας δικάσει τώρα για τις γενιές που χαθήκαν; Ποιος θα επαναφέρει τον άνθρωπο πίσω στη γη;

Ποιος θα αναλάβει να τραγουδήσει πάλι το νόημα της ζωής; Το νόημα της γης; Ποιος θα διώξει τα μάγια από τους ανθρώπους; Ποιος θα τους φωνάξει πως τούτος είναι ο κόσμος μας - ο δικός μας κόσμος; Μικρός, μεγάλος, κάλος, κακός, τον αγγίζεις, τον γεύεσαι, ζεις και πεθαίνεις σε αυτόν. Ο δρόμος προς τον κόσμο των αστεριών αποδείχτηκε, δρόμος απατηλός.

Αυτή την ιστορία συνήθιζε να λέει πολλές φορές ο τρελός του χωριού. Μα οι άνθρωποι τον κορόιδευαν και γελούσαν. Και τις νύχτες συνέχιζαν να κοιτούν προς τα αστέρια…