"οι μάσκες"

Δως μου μια μάσκα και θα βγει από μέσα μου ο θεός ή το τέρας. Δως μου μια μάσκα και έτσι μπορεί να σου αποκαλυφτώ – ποιος ξέρει; Στον χορό με τις μάσκες δεν ήρθες ποτέ…

Μας τρομάζουν οι μάσκες, αλλά δεν μας ενοχλούν τα ψεύτικα χαμογέλα. Οι μάσκες πολλές φορές δεν θέλουν να κρύψουν, αλλά να δείξουν – μα ποιος έχει όρεξη αλήθεια, να δει πίσω από τις μάσκες;

Ένα αίνιγμα είναι η μάσκα - μα ποιος έχει όρεξη πια να λύνει αινίγματα; Μια μικρή δόση τρέλας κρύβει η μάσκα – μα ποιος αντέχει πια να συναναστρέφεται με την τρέλα;

Όλα πια θέλουμε να κυριαρχούνται από την λογική – ποιος δίνει πια βάση στην ρηχότητα των πραγμάτων; Ποιος βάζει την μάσκα ενάντια στην λογική και δεν κινδυνεύει από την τρέλα του;

Στον πόλεμο με τις μάσκες βγήκαμε χαμένοι, υποδουλωμένοι στον καθωσπρεπισμό και σε μια θλιβερή καθημερινότητα. Θάψαμε τις μάσκες ένα γκρίζο δειλινό και μαζί τους θάφτηκε και το πιο κρυφό μας όνειρο.

«όλα στο φως» - φώναξε μια απαίσια φωνή και σιγά σιγά τυφλωθήκαμε. «Βγάλτε τις μάσκες» - φώναξε ένας άλλος που μισούσε το αναπάντεχο και σαν να ντρεπόμαστε τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα να κρύψουμε.

Τι πεζή έγινε η καθημερινότητα μας χωρίς τις μάσκες. Με τι μούτρα θα συναντήσουμε κάποτε τους θεούς μας; Πόσο τρομακτικοί θα μοιάζουμε ακόμα και στους διάβολους μας; Πόσο χλωμά γίνονται τα πρόσωπα μας μόλις αντικρύσουμε τον Ήλιο, χωρίς τις μάσκες.

Μα οι μάσκες ήταν το άρμα να ξεφύγουμε, να πάμε μακριά. Πως τα καταφέραμε να γυρίζουμε τώρα αλυσοδεμένοι; Πως αδειάσαμε το κύπελλο; Πως τα καταφέραμε να γυρίζουμε τώρα διψασμένοι; 

Βαπτίζοντας όλες τις μάσκες τρομακτικές, καταδικάσαμε συλλήβδην όλες τις μάσκες – ποιος θα μας δικάσει τώρα για το δεύτερο αμάρτημα μας; Πόσο πιο τρομακτική θα είναι τώρα η πτώση μας;

Πόσο κουραστικά θα μοιάζουν τα ανθρώπινα πρόσωπα σε λίγο καιρό; Και δεν θα υπάρχουν μάσκες για να βγάλουν, από πάνω μας αυτήν την μεγάλη κόπωση…

Θα έρθει ο καιρός που ο άνθρωπος θα εκλιπαρεί για μια μάσκα – μια μάσκα για να τον βγάλει από το αδιέξοδο. Μα ο καιρός των μασκών θα έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ίσως δεν αργήσει και ο καιρός που θα υπάρχει μια μάσκα για όλους – ομοιομορφία παντού…

Τις απόκριες ο άνθρωπος ασυνείδητα ξαναμπαίνει στον χορό των μασκών – μα είναι κάτι επιφανειακό, εφήμερο που δεν μπορεί να δώσει την πραγματική αξία της μάσκας.  Μετά το πέρας της αποκριάς, η γκρίζα πραγματικότητα έρχεται πάλι να σκοτώσει το γέλιο και την χαρά.