"ένα όνειρο παλιό"

Στα βουνά και στα χωριά μου αρέσει να τραβιέμαι, γούστα είναι αυτά. Πάει καιρός που κατάλαβα πως χαμένος βγαίνει ο άνθρωπος που συχνάζει στις μεγαλουπόλεις. Ένα διαρκές λαχάνιασμα υπάρχει εκεί – ένα ανιαρό περπάτημα που δεν οδηγεί πουθενά ή οδηγεί πάντα στο ίδιο σημείο…

Κάποτε είχα ανέβει στο όρος Οίτη, κατάμονος, με Πετρολούκα Χαλκιά στην διαπασών, να ανεβαίνω σε κάτι ανηφόρες, μέσα στην ομίχλη για να βρω  την Παύλιανη.

Ένα δωμάτιο, μια σόμπα, γελαστά πρόσωπα και σπιτικό φαγητό βρήκα για να μείνω και να ζεσταθώ. Με κάτι βιβλία παράξενα, μα συνάμα συναρπαστικά και κάτι τετράδια για σημειώσεις πέρασα περιέργως ευχάριστα τα βράδια μου.

Το φως της ημέρας με έβρισκε σε περιπάτους που με έκαναν να καταλαβαίνω δειλά δειλά τους θησαυρούς που κρύβει η φύση. Δεν είναι και μικρό πράγμα στους εκνευριστικούς, γεμάτους ένταση, ρυθμούς που ζούμε να υπάρχει κάτι εκεί έξω που μπορεί να σε γαληνέψει και να σε ηρεμήσει, αρκεί κοντά του να πας.

Έχουμε και στην Ελλάδα πολλές ιστορίες, πολλούς μύθους που κάθε περιοχή έχει κάτι μαγευτικό να σου δώσει.

Στην Οίτη υπάρχει η «Πυρά του Ηρακλή» εκεί κατέφυγε ο ήρωας για να γλυτώσει, σύμφωνα με τον μύθο, από τον δηλητηριασμένο χιτώνα του Κενταύρου που του έδωσε η Δηιάνειρα, πιστεύοντας πως έτσι θα ξανακερδίσει την αγάπη του.

Ανέβηκε στην Οίτη, έχοντας τρομερούς πόνους και κάηκε σ΄ένα σωρό από ξύλα.

Ένα πρωινό ξύπνησα για ν ακολουθήσω τα τελευταία βήματα του Ηρακλή - δέος σε κυριεύει όταν βαδίζεις στα ίδια μονοπάτια που πάτησαν πριν χρόνια άνθρωποι – θεοί που με τα κατορθώματα τους ωθούσαν τους Αρχαίους Έλληνες να πάνε ένα βήμα παραπάνω.

Τα πρότυπα καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την πορεία μιας κοινωνίας. Όταν τα πρότυπα σου είναι ημίθεοι με μεγάλα κατορθώματα,  δύσκολα σαν κοινωνία να μάθεις να σέρνεσαι στον βόρβορο. Όταν τα ξέκωλα και οι φελλοί κυριαρχούν στην κοινωνία – τότε ο βόρβορος είναι πιο καθαρός από την κοινωνία αυτή.

Ένα βράδυ λοιπόν που ήμουν μονάχος στο δωμάτιο με μια σόμπα και αραδιασμένες σημειώσεις από την περιήγηση στο όρος Οίτη σκέφτηκα, να προωθήσω αυτή την λόξα μου. Πάντα πίστευα πως ευλογημένος είναι αυτός που στην ζωή του κάνει την τρέλα του επάγγελμα – γεμάτος ο τόπος από ανικανοποίητους ανθρώπους, χωρίς διέξοδο, σε δουλείες φυλακές…

Το διαδίκτυο ήταν στα πρώτα του βήματα – «δεν στέλνεις ένα κειμενάκι είπα, σε εκείνα τα περιοδικά για τα ταξίδια» - δεν είχα να χάσω τίποτα.

Πιστεύω πως στα πράγματα που νομίζεις πως αξίζουν η πράξη πρέπει να είναι ταυτόχρονη με την σκέψη – πολλές φορές η πολλή σκέψη κάνει τα ποδιά μας βαριά ή η πολλή σκέψη να κρύβει μια αναβολή που υπάρχει βαθιά μέσα μας.

Ποτέ δεν έστειλα τις σημειώσεις του ταξιδευτή. Αλλά συνέχισα να γυρίζω στην ορεινή Ελλάδα και ακόμα γυρίζω με μικρότερη συχνότητα όμως.

Τώρα με το διαδίκτυο σκέφτομαι να πραγματώσω το παλιό μου όνειρο, φτιάχνοντας ένα ταξιδιωτικό μπλοκ, αλλά δεν ξέρω αν έχω την ίδια όρεξη όπως τότε. Στα σκαριά το έχω, "ταξιδεύοντας" ο τίτλος – ώρες ώρες το νιώθω να με κοιτάζει σαν να μου λέει - «τι σκατά με έφτιαξες ρε άχρηστε;»