"οι χαμένοι"

Νευρικά περπατάς ερημίτη στην σπηλιά, σήμερα το πρωί. Να σε επισκέφτηκαν άραγε οι δαίμονες σου την νύχτα; Ή ονειρεύτηκες πως την άνοιξη, θα γίνει κέντρο διερχόμενων πάλι η σπηλιά;

Το λημέρι σου είναι προφυλαγμένο τον χειμώνα, αλλά όταν ανοίγει ο καιρός όλο και κάποιος «χάνεται» και βρίσκεται στην είσοδο της σπηλιάς σου – τι να περιμένεις από τους «χαμένους;»

Μα και εσύ κάποτε δεν ήσουν «χαμένος;» όταν ήρθες δω πάνω, δεν πίστευες πως όταν σωθούν οι «χαμένοι», θα έρθει και η σωτηρία για την ανθρωπότητα; Τώρα άλλαξες, σαν να κατάλαβες πως δεν υπάρχει σωτηρία – οι ρομαντικές ψυχές είναι αυτές που πονούν περισσότερο…

Καρτερικά περίμενες όλα αυτά τα χρόνια, να έρθουν στην είσοδο της σπηλιάς σου, άνθρωποι συνειδητοποιημένοι για το που πάνε – άλλα έρχονταν συνέχεια χαμένοι που δεν ήξεραν για πού τραβάνε. Ποιος θα ήταν χαρούμενος από τέτοιες επισκέψεις;

Και υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκες να κτίσεις την είσοδο της σπηλιάς, για να γλυτώσεις από αυτές τις χωρίς νόημα επισκέψεις – μα δεν το έκανες ποτέ. Ήταν άραγε ο φόβος της απόλυτης μοναξιάς που σε εμπόδισε; ή αγαπάς ακόμα αυτούς τους ανθρώπους;

Πάντα θα υπάρχει ένα παράπονο στην ψύχη του ερημίτη – «τι αξία έχει η σωτηρία μιας ψυχής; - όταν υπάρχουν τόσοι πολλοί «χαμένοι» εκεί έξω»

Και υπάρχουν φωνές εκεί κάτω που διαλαλούν πως ο κόσμος φτιάχτηκε για τους «χαμένους», στο σκοτείνιασμα που βρίσκεται στο βλέμμα τους και στην ψύχη τους, κρύβεται το νόημα της γης.

Και οι φωνές που υποστηρίζουν το αντίθετο, κουράζονται να φωνάζουν σε κλειστά αυτιά – ποιος θέλει να χάσει την φωνή του, γι αυτό υπάρχουν οι ερημίτες. Πολλές φορές η εγκατάλειψη δεν είναι δειλία, μα η μόνη επιλογή…

Οι «χαμένοι» έχουν τον τρόπο τους να παίρνουν και άλλους μαζί τους στον δρόμο τους – έναν δρόμο χαμένο που δεν οδηγεί πουθενά.

Και όταν δεν ξέρεις που πας, κουράζεσαι πιο εύκολα και τότε έρχεται η παραίτηση.

Αλλά το να παραιτηθείς, είναι χειρότερο από το να ηττηθείς, αλλά κανείς δεν θέλει να ακούει για πόλεμο πια. Ψηφίζουν την βόλεψη και τα «ακούραστα» όνειρα – δεν τους ενοχλούν πια. ούτε τα σημαδεμένα ψηφοδέλτια…

Κουράστηκαν να πολεμούν τους δαίμονες τους και έγιναν αυτοί δαίμονες, μα ο άνθρωπος - δαίμονας είναι το πιο τρομακτικό, από όλα τα δαιμόνια. Δαιμονίστηκαν, μα ακόμα πιστεύουν πως έχουν μέσα τους αγγελικές ψυχές ή έτσι θέλουν να πιστεύουν.

Είναι ευχαριστημένοι με το λίγο, με το μικρό, οτιδήποτε φαντάζει μεγαλειώδες στα μάτια τους πρέπει να μικρύνει και έχουν πολλούς τρόπους, να το φέρουν στα μέτρα τους.

Εφευρίσκουν κάθε μέρα καινούργια δηλητήρια για την ψύχη που τα βαφτίζουν ψυχοφάρμακα. «η σωτηρία της ψυχής, μπορεί να περιμένει» τους ακούς να λένε καθώς περιδρομιάζουν για την αχόρταγη κοιλία τους.  

Και όπου υπάρχουν χοντρές κοιλίες εκεί το λουλούδι άνθρωπος έχει πάψει να αναπτύσσεται. Και αν σκάψεις βαθιά του θα βρεις σκουλήκια να τρώνε τις ρίζες του.

Αλλά να ξέρεις το ύψιστο κακό δεν θα έρθει από τους «χαμένους», αλλά από αυτούς που έχουν πάρει τον λάθος δρόμο συνειδητά. Αυτοί είναι που έχουν θεοποιήσει και λατρεύουν ότι πιο ποταπό υπάρχει στον άνθρωπο.