"οι δυο στρατοί"

Η βροχή δεν είχε σταματήσει να πέφτει ολόκληρη την νύχτα στην «κοιλάδα της ζωής», έτσι το πρωινό βρήκε τους δυο στρατούς παραταγμένους, μέσα στις λάσπες έτοιμους για την τελική αναμέτρηση.

Οι μισθοφόροι – στα αριστερά της κοιλάδας είχε παραταχθεί ένας στρατός από μισθοφόρους – άγριος στρατός, από τα πέρατα της γης κάθε λογής τυχοδιώκτης είχε έρθει να πολεμήσει για το χρυσό του μεγάλου βασιλέα.

«Σήμερα φώναξε ο μέγας βασιλιάς, που κάθονταν σε έναν τεράστιο θρόνο ο παλιός κόσμος τελειώνει. Στην «νέα αυγή» δεν χωρούν αυτοί οι παρακμιακοί, οι παραδοσιακοί. Πρέπει να αφανιστούν. Το χρυσάφι και τα λάφυρα σας περιμένουν. Πήραν τις ευκαιρίες τους, αλλά πίστεψαν οι αφελείς πως μπορούν να καθυστερήσουν το αρχίνισμα του νέου κόσμου που δεν τους χωράει μέσα.

Δεν πρέπει να γλυτώσει κανείς, ο οίκτος δεν ταιριάζει στην εποχή που έρχεται. Κάψτε και ξεριζώστε ότι θυμίζει τον παλαιό κόσμο – εκκλησίες, βωμούς, εστίες, να μην μείνει τίποτα. Μετά το πέρας της μάχης να μην υπάρχει τίποτα που να εναντιώνεται στα σχεδία μας.

Οι άγριοι θεοί του πολέμου είναι μαζί μας…»

Οι πατριώτες – στα δεξιά της κοιλάδας είχαν πάρει θέση οι υπερασπιστές της κοιλάδας. Για χρόνια η κοιλάδα αυτή έδινε ζωή σε αυτούς και στις οικογένειες τους – δεν μπορούσαν να κάνουν ούτε βήμα πίσω.

Ένας που ήταν στις πρώτες γραμμές φώναξε παθιασμένα, κραδαίνοντας ένα μεγάλο σπαθί. – «Αυτή η γη, είναι η γη των προγόνων μας – εδώ γεννηθήκαν, μεγάλωσαν, πάλεψαν και θάφτηκαν οι πρόγονοι μας. Αυτή η μάχη θα δοθεί και γι αυτούς. Θα αντισταθούμε για να έχουν τα παιδιά μας, αύριο μια κοιλάδα για να ζήσουν.

Δεν είμαστε πολεμοχαρείς, αλλά ποτέ δεν μάθαμε να παραδίνουμε τα όπλα. Αλλοίμονο σε αυτόν που τολμά και απειλεί τον κόσμο μας. Ένας κόσμος που δεν είναι τέλειος, μήτε ιδανικός, μα είναι ο δικός μας κόσμος. Δεν μάθαμε να ζούμε με σκυφτό το κεφάλι και δεν θα προσκυνήσουμε τον απάνθρωπο βασιλέα και ότι αυτός πρεσβεύει.

Δεν μπορούμε να χάσουμε, δεν μπορούμε να ηττηθούμε – όσο η έκβαση της μάχης θα καθορίζει το μέλλον των παιδιών μας. Με νύχια και με δόντια θα κόψουμε τον δρόμο σε αυτόν που απειλεί το αθώο χαμόγελο τους. Ο νέος κόσμος δεν μπορεί να επιβληθεί με τα όπλα.

Για τα ιερά μας χώματα, για τις χιλιόχρονες αξίες μας, για τα ιδανικά μας που φτιάχτηκαν από δάκρυα και αίμα ας δώσουμε τούτη την μάχη, ενάντια στο κακό που ξεπηδάει από την δίψα του βασιλιά να ξεριζώσει. ότι θυμίζει τον παλιό κόσμο.

Ας του δείξουμε πως ο παλιός κόσμος είναι ο μόνος αληθινός κόσμος που σφυρηλατήθηκε μέσα από την ίδια την ζωή, για χιλιάδες χρόνια σε τούτη την κοιλάδα.

Δεν θα σκύψουμε το κεφάλι στον χρυσό και σε νεόκοπους ηγεμόνες. Υπερτερούν στους αριθμούς και στα όπλα, αλλά εμείς έχουμε χίλιους λόγους για να νικήσουμε και θα νικήσουμε – η ζωή, η θάνατος, αδέρφια…

Όλοι οι θεοί που πέρασαν από τούτη τη γη ας σταθούν στο πλάι μας…»

Υ.Γ. οι κοιλάδα βάφτηκε με αίμα, με υπεράνθρωπες προσπάθειες οι πατριώτες κατάφεραν και εδίωξαν τους μισθοφόρους, αλλά είχαν τεράστιες απώλειες. Ήταν θέμα χρόνου ο βασιλιάς να ξαναρθεί με νέους μισθοφόρους που λατρεύουν το χρυσό και τότε θα ήταν σε δεινή θέση…