"το τραγούδι της σπηλιάς"

Πιάσε ρε ερημίτη τον ταμπουρά και ρίξε καμιά πενιά, να φύγει τούτη η μαυρίλα από την σπηλιά. Το φιλοσοφήσαμε πολύ και θα πάθουμε και τίποτα – δεν είναι να την παίρνεις και πολύ στα σοβαρά την  ζωή ερημίτη, όταν έχεις κέφια, αυτό δεν λες…

Θα είναι πολύ αδυσώπητη η κόλαση, σε αυτούς που δεν γέλασαν αρκετά στην ζωή τους – πόσο ανάγκη έχουμε από αληθινά χαμόγελα, πόσο γεμίζει η ζωή με το γέλιο και πόσο λειψή μοιάζει χωρίς αυτό…

Στους μοντέρνους καιρούς με το εξοντωτικό τρέξιμο, ξεχάσαμε να γελάμε – που πάμε;

Κι όταν κλείσει η πόρτα πίσω δεν υπάρχει γυρισμός, άδικα θα την βαρούν αυτοί που δεν πρόλαβαν να ζήσουν και ακόμα πιο άδικα, κάποιοι θα ψάχνουν για άλλη διέξοδο…

Έτσι μπράβο παίξε και τραγούδα για τους χαμένους, για τους κερδισμένους για εκείνους που τολμούν. Για τους λοξούς όλου του κόσμου που αρνιούνται να προσκυνήσουν τα νέα τρομακτικά είδωλα.

Ας γλεντήσουμε γι’ αυτούς που πονέσαν και πονάνε, αλλά δεν δέχτηκαν να παίξουν τον ρόλο του γελαστού παιδιού, χωρίς τα παιχνίδια του. Χωρίς τα παιχνίδια μας, πόσο μίζερη έγινε η ζωή μας ερημίτη;

Τραγούδα δυνατά, για να φέρουμε τον άνθρωπο πίσω εκεί που ανήκει – δεν μπορεί, κάτι θα έχει μείνει μέσα του που θα του δείξει τον δρόμο…

Αντιλαλούν οι ερημιές, απ’ του ερημίτη τις πενιές, στήνονται γλέντια και χαρές, σ όλου του κόσμου τις σπηλιές…

Όσο υπάρχουν σπηλιές ο άνθρωπος θα ελπίζει, μα δεν αργεί ο καιρός που θα πολεμηθούν άγρια κι αυτές – θα πρέπει να χαθούν. Κανείς δεν πρέπει να μπορεί να ζει, έξω από το κοπάδι.

Δεν βλέπεις που έχουν ξαμολήσει τους πιο άγριους λύκους τους; Πόσο ν αντέξουν και οι ερημίτες, όταν παλεύουν μονάχοι τους;

Αλλά το τραγούδι από το στόμα δεν θα μας το πάρουν ποτέ ερημίτη μου, το μοναχικό τραγούδι μας που μπορείς να γελάς και να κλαις μαζί του, το τραγούδι των χαμένων ποιητών και αυτών που ακόμα ελπίζουν…

Το γέλιο και το δάκρυ είναι αυτό που κρατάει μακριά τα διαβόλια μας, στα καθόλου αισθήματα, δεν βρίσκετε τίποτα θεϊκό.

Όλοι οι Θεοί μας ξέχασαν όταν πάψαμε να γελάμε με την καρδιά μας, δυνατά – πως να συγκινηθούν Αυτοί με τα ψεύτικα χαμόγελα μας; Πως να ξανακατέβουν στον μίζερο κόσμο μας;

Θα μας περάσουν για τρελούς που γλεντάμε έτσι δω πάνω στις ερημιές, αλλά καλύτερα ζωντανός, τρελός, παρά βολεμένος, νεκρός. Για πόσο θα πιστεύουν ακόμα άραγε πως  στην βολεψιά τους, κρύβεται και η χαρά τους – γελώντας φεύγει και η χαρά τους μακριά τους, αλλά δεν έχουν μάτια για να το δουν.

Ας πιούμε στον άνθρωπο, ας μεθύσουμε για τον άνθρωπο, ας αποκτήσει πάλι ο άνθρωπος την ύψιστη προοπτική, ας ξαναθυμηθεί το τραγούδι της δημιουργίας και της χαράς – ίσως δεν έχουμε πολύ καιρό…