" τέλος ή μια νέα αρχή;"

Αφημένο στην τύχη του προχωράει στον διαδικτυακό κόσμο το Χάος. Σαν να το έχει εγκαταλείψει ο δημιουργός του, σαν να μην ξέρει και ο ίδιος τι δρόμο, τι κατεύθυνση να του δείξει.

Ίσως να έχει κλείσει ο κύκλος του, να ήρθε η ώρα για κάτι διαφορετικό, είναι δύσκολο να βαδίζεις για πολύ καιρό στο ίδιο μονοπάτι.

Ζωή δεν είναι να ανοίγεις και να κλείνεις πόρτες; Ζωή δεν είναι να αφήνεις και να παίρνεις μονοπάτια; Ζωή δεν είναι να ξημερώνεσαι στον δρόμο που οδηγεί στον Παράδεισο και να σε βρίσκει η νύχτα καθ΄ οδόν προς την Κόλαση;

Ίσως να θέλω να με αγγίξει αυτός ο γλυκός πόνος, γι αυτό που ήρθε η ώρα του να τελειώσει; Ένα δάκρυ φευγαλέο για κάτι που ήταν καταδικασμένο κι όμως ξεκίνησε για να κρατήσει …

Μπορεί να περιμένω τα πρωτοβρόχια που αργούν να έρθουν και φέτος, όπως λεν αυτοί που ξέρουν. Μα σκέπτομαι πάλι πως ο ποιητής πρέπει να είναι παντός καιρού και απομακρύνομαι γεμάτος ντροπή από τον δρόμο των δημιουργών.

Γράψε, μου λέει μια φωνή – κλάψε μια άλλη. Πρέπει να επικρατεί ένα Χάος στο κεφάλι των ποιητών;

Έχω μαζέψει ξύλα πολλά για τον χειμώνα – αλλά τι σας  νοιάζει εσάς αυτό; Προτιμώ να γράφω με το κροτάλισμα των δοντιών, πάρα ιδροκοπώντας από την αναθεματισμένη ζέστη. Ή μπορεί να ψάχνω δικαιολογίες για να ζω μεταξύ του φωτός και του σκοταδιού; - ποιος ξέρει;

Για τίτλους τέλους ξεκίνησα, να χαθώ μέσα στο Χάος που δημιούργησα ή να φτιάξω ένα ταξιδιωτικό σάιτ, αλλά αυτό ήταν να το κάνω εδώ και χρόνια, αλλά τώρα δεν ξέρω αν θέλω και μπορώ.

Η αναβολή πολλές φόρες σκοτώνει όλα τα πράγματα που κρύβουν αξία, οι δεύτερες ευκαιρίες τις πιο πολλές φορές, είναι μια καρικατούρα και τίποτε άλλο. «δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι» έλεγε ο «σκοτεινός» φιλόσοφος,  Ηράκλειτος.

Με μπερδεύει και το δημιούργημα μου που με κοιτάζει ανέκφραστο, σαν να μην ξέρει κι αυτό τι θέλει και που να πάει.

Αλήθεια, δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως είσαι υπεύθυνος για όλα όσα δημιουργείς, πως το δημιούργημα σου μπορείς να το πας σε ασφαλή νερά ή να το ρίξεις στα βράχια. Να υπάρχουν άραγε ποιητές που ρίχνουν εσκεμμένα το δημιούργημα τους στα βράχια, για να κάνουν κρότο;

Άμα με δεις και μπω στην βάρκα, μικρό μου Χάος, κολύμπα για την ακτή…

Μην με φοβάσαι θα προτιμούσα να σβήσεις σαν ένα αστέρι που πέφτει, παρά σαν κάτι που το αφήνεις να πέσει μόνο και μόνο για να κάνει θόρυβο.