"η ζωή που δεν έζησες"

Ξέρεις, το ότι θέλησες να πλατσουρίζεις στα ρηχά νερά φοβούμενος να ξεχυθείς στα πέλαγα, δεν φταίει η ζωή γι αυτό. Τα ρηχά νερά έχουν πνίξει πιο πολλούς από τους απέραντους ωκεανούς.

Φοβόσουν τα κύματα, το άγνωστο, την περιπέτεια, τώρα ξέρεις πως η ζωή χωρίς τον κίνδυνο είναι άγευστη – μα είναι αργά. Και δεν ήταν ο κλήρος σου να γίνεις σημαδούρα…

Είχες πάντα μια κατηγόρια για τους τρελός που λατρεύουν τον κίνδυνο, για τους λίγους αυτούς που αψήφησαν τα κύματα και χάθηκαν στον ορίζοντα – μια παρηγοριά ήταν τελικά για την δική σου στασιμότητα.

Τώρα γερνάς, με ένα γιατί ζωγραφισμένο στα μάτια σου και ένα κρυμμένο πόνο βαθιά στο σωθικά σου. Έθαψες όλα σου τα όνειρα στα απόνερα, γιατί δεν θέλησες να νικήσεις τους φόβους σου.

Στους «κυνηγούς» τις περιπέτειας πόσο μίζερη θα μοιάζει η ζωή που διάλεξες; Εκεί που άλλοι δεν θα έμεναν ούτε ένα λεπτό, εσύ έζησες τα καλυτέρα σου χρόνια. Οι απέραντοι ωκεανοί, πάντα ήταν εκεί – τα ταξίδι στα Κήθυρα πάντα μπορούσε να γίνει…

Εσύ διάλεξες να βολευτείς μέσα στην μιζέρια σου. Το ονόμασες μάλιστα αυτό νόημα ζωής, για να μπορείς να κοιμάσαι εύκολα τα βράδια. Μα ο άνθρωπος πρέπει να κινητέ διαρκώς, να αλλάζει, να προτιμά τον κίνδυνο από την βόλεψη.  Οι βαθιές ρίζες είναι καλές για τα δέντρα – μα ο άνθρωπος που ριζώνει σε ένα μέρος, σε μια ιδέα, σε ένα σκοπό, συνήθως είναι χαμένος άνθρωπος.

Το ότι χάθηκαν μερικοί στην προσπάθεια τους να διασχίσουν τον ωκεανό, δεν κάνει την δική σου ζωή λιγότερο μίζερη και μονότονη. Πάντα θα υπάρχουν απώλειες για το ταξίδι στο άγνωστο και πάντα θα υπάρχουν αυτοί που γίνονται πυξίδες και οδοδείκτες για τους επόμενους.

Μα εσύ κοιτούσες τους ρολοδείκτες να τρέχουν σαν νερό και μαζί τους έτρεχε και η ζωή – τώρα ζητάς τη ζωή σου πίσω, μα είναι αργά, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Ξέρεις, δεύτερη ζωή δεν έχει – μα κι αν έχει πάλι θα την θυσιάσεις στον βωμό της ασφάλειας και των ακίνδυνων ονείρων. Το τολμηρά όνειρα κοστίζουν ακριβά και λίγοι είναι αποφασισμένοι να πληρώσουν το τίμημα γι αυτό.

Τώρα αγναντεύεις με τις ώρες το πέλαγος, τώρα δεν κοιμάσαι τα βράδια όπως παλιά, τώρα τα πρωινά σου έχουν όλα μια πικρή γεύση, τώρα σε ενοχλεί αφάνταστα να σέρνεις τα πόδια σου στον βούρκο – με είναι αργά, πάντα θα είναι αργά…