"λόγια της άνοιξης"

Μπήκε ο Μάρτης και η άνοιξη μοιάζει να ξυπνά, από τον λήθαργο του χειμώνα. Βέβαια έτσι όπως ζούμε αφοσιωμένοι στην μουντή καθημερινότητα, δεν τα παρατηρούμε πια αυτά – κι αν τους δίνουμε μια κάποια σημασία, δεν είναι η αρμόζουσα που τους αξίζει.

Να μην παρατηρείς τις εποχές και τις αλλαγές που αυτές φέρνουν! Να είναι τάχα αυτό το σύνδρομο των τεσσάρων τοίχων; Ή να είναι άραγε το τίμημα των τσιμεντουπόλεων που κλείστηκε ο άνθρωπος μέσα;

Αλλά η φύση κάνει αυτό που είναι να κάνει, χωρίς να μας δίνει και πολλή σημασία. Κάποιοι ψωνισμένοι, ίσως θα ήθελαν να παίρνει την αδεία μας, άλλα αυτή γελάει και κάνει τα δικά της – όπως κάνει εκατομμύρια χρόνια τώρα…

Ίσως να ήμασταν προορισμένοι να γίνουμε το κέντρο του κόσμου, αλλά προτιμήσαμε να ζούμε σαν κομπάρσοι, σε ένα αχρείαστο κυνήγι χρήματος, μέσα σε μια άσκοπη σπατάλη χρόνου.

Ίσως να μας λυπηθεί η φύση για το μικρό μας έγκλημα – ίσως και όχι. ποιος ξέρει;

Μπορεί η φύση να είναι ένας μικρός θεός – ξεχασμένος. Αλλά πάει καιρός που γκρεμίσαμε τους τελευταίους βωμούς. Θέλαμε να ήμασταν πλήρως ελεύθεροι για να μην κάνουμε τίποτα τελικά. Ακόμα και η πίστη μας φάνηκε κουραστική.

Ποιο εύκολα οδηγείται τελικά ο άνθρωπος στο κακό, όταν δεν νοιώθει κανένα αόρατο μάτι από πάνω του. Και υπάρχει πολύ κακό γύρω μας. Και το αφύσικο είναι, πως υπάρχει κόσμος πολύς που ανέχεται τόσο κακό.

Μάθαμε να μην αντιδρούμε σε τίποτα – και το χειρότερο είναι πως δεν αντιδρούν, αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Δεν ηχεί άσχημα μόνο στ αυτιά η λέξη ραγιάς…

Βέβαια υπάρχουν και οι ψευτοεπαναστάτες που πιστεύουν πως μια βαριοπούλα πάνω σε μια αθώα τζαμαρία θα αλλάξει τον κόσμο. Αλλού πρέπει να την στρέψουν την βαριοπούλα, αλλά δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κτυπήσουν τα μούτρα τους.

Γενικά η κατάσταση των πραγμάτων θα γίνεται όλο και πιο χειρότερη, όσο ο ίδιος, ο άνθρωπος δεν αποφασίζει να βάλει ένα τέλος, στην κατρακύλα του.

Δεν μπορεί να υπάρξει υγιές βασίλειο, με αρρωστιάρηδες υπηκόους. Το να κατηγορούμαι συνέχεια την αυλή του βασιλιά είναι ένα τέχνασα, για να κρύβουμε την καμπούρα μας. Και υπάρχουν πολλοί καμπούρηδες ανάμεσα μας που μας ενθαρρύνουν να λατρεύουμε καμπούρες…

Θεωρείτε πρόκληση στις μέρες να περπατά κανείς λεβέντικα, από όλους αυτούς που έχουν πάθει κύφωση από το πολύ σκύψιμο. Και θα πρέπει είτε να αλλάξει περπατησιά, είτε να μας αφήσει ήσυχους αφού έχουμε μάθει να λατρεύουμε, τους κάθε λογής σκυφτούληδες…

Θα μπορούσαμε να συμμετέχουμε σε μια γιορτή, για την έλευση της άνοιξης με την μητέρα φύση, αλλά προτιμήσαμε να κοιτάξουμε την καμπούρα μας – που δεν είναι και το πιο σώφρον…

Θα μπορούσατε να φωνάξουμε - πως αυτή η άνοιξη, ας γίνει η «άνοιξη» των λαών και των εθνών, αλλά δεν νομίζω πως θα μας πάρει κανένας στα σοβαρά πια…