"καλή πρωτομαγιά"

Πρωτομαγιά αύριο και να πας να πιάσεις τον Μάη θα το καταλάβω, να βγεις λίγο από την μονοτονία της πολιτείας, να σε κτυπήσει καθαρός αέρας, να βγεις έξω από την βαριά σκιά της καθημερινότητας.

Να γεμίσουμε τις μπαταρίες λεν οι γνωρίζοντες – λες και είμαστε ρομπότ και χρειαζόμαστε φόρτωμα. Και μετά τα κεφάλια μέσα, μέχρι την επομένη απόδραση από το Αλκατράζ – σε δουλειά να βρισκόμαστε…

Και ο Έλληνας ο πένητας θα εγκαταλείψει σωρηδόν την πρωτεύουσα και θα αναρωτιέται ο χαρτογιακάς Ευρωπαίος – « ρε που τα βρίσκουν τα λεφτά τα λαμόγια;»

Λαμόγια – σαν και κείνον τον αγαπητικό που πήρε πόζα πατώντας στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, απαίδευτος λαός, τελείως της πλάκας.

«Δεν είναι δικός μας φώναξαν οι Δεητζήδες, τυχαία περνούσα από δω και πήρε πόζα» – και εμείς τους πιστέψαμε…

Πόσα έχουμε πιστέψει; Μια ανάγκη να πιστέψουμε κάπου, για να μην έρθουμε αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που λέει πως η Ελλάδα αργοσβήνει μέσα σε μνημόνια, υπογεννητικότητα – παιδιά με αβέβαιο μέλλον παίζουν ανέμελα…

«δεν βαριέσαι» - λεμέ και συνεχίζουμε να σκάβουμε λαγούμια που δεν οδηγούν πουθενά.

Μια πλήρη αδιαφορία για ότι συντελείται έξω από τον μικρόκοσμο μας, είναι και η κύρια αιτία για τα δεινά μας. Να την γαζώσω εγώ και ας πάρει όλος ο ντουνιάς φωτιά…

Βέβαια τώρα έχει αρχίσει να καίγεται και ο κώλος μας, αλλά είναι αργά για δάκρυα Στέλλα.

Γι αυτό σου λέω, αύριο αντί για Μαγιάτικο στεφάνι θα έπρεπε να πλέξουμε αγκάθινο, αλλά δεν μας αρέσουν και τα αίματα – προτιμούμε αβλεπεί τα ψέματα.

Παραμύθα και βόλεμα – δως τα αυτά τα δυο στον Έλληνα και θα προσέρχεται στις κάλπες να ψηφίζει τους Πινόκιο.

Και θα πάνε και κάτι άλλοι γραφικοί να γιορτάσουν και την άλλη την Πρωτομαγιά – την εργατική. Σκάρτα πεντακόσια ευρώ ο μνημονικός μισθός, αλλά αυτοί εκεί στον αγώνα τους.

Τρεις και ο κούκος πια ακλουθούν τα συνδικάτα, αλλά αυτοί εκεί στον ανένδοτο αγώνα τους ενάντια στο κεφάλαιο – και αν πέσει ακόμα πιο κάτω ο μισθός στα παπάρια τους, αυτοί είναι εξασφαλισμένοι.

Να γίνεις συνδικαλιστής για να εξασφαλιστείς – αξία ανεκτίμητη. Να άλλαζε έτσι εύκολα ο κόσμος με ξεχαρβαλωμένες ντουντούκες; Να έπεφταν έτσι εύκολα τα κάστρα με ξεθωριασμένα πανό; Δεν υπάρχει σωτηρία με βαριεστημένες πορείες…

Ξαμολήσου αύριο στην φύση και κοίτα να χάσεις τον δρόμο του γυρισμού για την μεγάλη πολιτεία. Τι θα πει έχεις ξεμάθει τον αγώνα για την επιβίωση – καλύτερα να πέσεις μαχόμενος πάρα κοιμισμένος.

Δεν μπορεί να μην είχες καπότε ένα όνειρο που χάθηκε μαζί με σένα στην χαώδη πολιτεία;

Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάτι μέσα σου για να παλέψεις;