"ο ερημίτης και ο άλλος"

Πάλι στο βάθος της σπηλιάς πήγες ερημίτη, για να βυθιστείς στις σκέψεις σου. Μου φαίνεται κάτι φόρες πως δεν σε χωράει ούτε η σπηλιά σου και θες να σκάψεις να φτάσεις πιο βαθιά, μα τα παρατάς και τότε πιάνεις το γράψιμο.

Τα πρωινά σηκώνεσαι αχάραγα τώρα τελευταία και τις νύχτες σε παίρνει ο ύπνος αργά, σαν να θέλεις κάτι να προλάβεις – ή ίσως τώρα με τις ζεστές δεν αγαπάς πια, την θαλπωρή του κρεβατιού σου;

Περίεργη η ζωή ερημίτη μου – περίεργη και πολύτιμη, μα ο κανάγιας ο άνθρωπος δεν την ψάχνει βαθιά και δεν την εκτιμάει, μονάχα σαν την χάνει, μα τότε είναι αργά.

Όλα τα αργά έχουν αξία ερημίτη, μα τότε είναι αργά. Πόσες ζωές θα είχαν αλλάξει, αν αυτά τα αργά είχαν έρθει νωρίτερα…

Να μην είναι άραγε σοφός ο άνθρωπος που ζει τα πάντα στον καιρό τους; – χωρίς αναβολές. Το αύριο πότε δεν είναι υποχρεωμένο να σε περιμένει…

Η πράξη είναι αυτή που δίνει νόημα στη ζωή του ανθρώπου – τι νόημα να δώσουν τα κούφια λόγια και οι ιδέες τις στιγμής; Όλα περνούν και χάνονται, μα η πράξη μένει, είτε για να μας στοιχειώσει, είτε για να μας δικαιώσει.

Χθες το βράδυ βημάτιζες νευρικά ερημίτη, μου είχες πει πως ο άνθρωπος δεν απαλλάσσεται ποτέ από τους δαίμονες του – εκτός κι αν είναι νεκρός, ή πολύ κακός, ή Άγιος – και πως η αγιοποίηση μπορεί να κρύβει και μια μορφή δαίμονα…

Σπάνια μιλάς πια, πιο πολύ σ αρέσει να γράφεις – ξέρεις οι άνθρωπου δεν συμπαθούν αυτούς που δεν έχουν κάτι να πουν, γι αυτό πολλοί μιλούν προσποιητά για να γίνουν αρεστοί.

Προτιμούν τις άναρθρες κραυγές από την σιωπή, γι αυτό τους άρεσε να ζουν μέσα στον θόρυβο και στην βουή. Το έζησες καλά αυτά θα μου πεις και τα έχεις απορρίψει για να είσαι εδώ.

Εδώ που όπως λες δεν βρήκες τον Θεό, αλλά βρήκες τον άνθρωπο. Ένας μικρός Θεός και αυτός, που ποτέ δεν πίστεψε στις δυνάμεις του, οι δαίμονες του ανθρώπου είναι πολύ πανούργοι και κρύβουν καλά ότι θεϊκό υπάρχει μέσα μας.

«κατ εικόνα και ομοίωση» - και που βρέθηκαν όλοι αυτοί οι δαίμονες να καταδυναστεύουν το ανθρώπινο σώμα; Και κανείς Θεός δεν βρέθηκε να ξορκίσει το κακό…

Ελεύθερη βούληση; – μα είναι δυνατόν να δίνεις σε ένα παιδί ένα ζαχαρωτό και να του ζητάς να μην το φάει; Ξέρεις κάνα παιδί που να νοιάστηκε ποτέ για τα δόντια του; αυτός που δίνει το ζαχαρωτό δεν μπορεί να «νίπτει τας χείρας» του, για το κακό που θα προκαλέσει…

Αν δεν υπήρχαν τα χαλασμένα δόντια, δεν θα ξέραμε το κακό που προκαλεί η ζάχαρη -  και που ξέρεις, αν δεν προκαλούσε κακό, μπορεί και να μην την βάζαμε στο στόμα μας. Κάπως έτσι δεν την πατήσαμε με το μήλο;

Νύχτωσε όμως ερημίτη, πρέπει να σ αφήσω στην ησυχία σου και να τραβήξω τον δρόμο μου –  ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν υπάρχει ο Ένας δρόμος και ποιος είναι ο δικός μου ο δρόμος.

Η μοναξιά την νύχτα παίρνει την πραγματική της μορφή – αν και νομίζω αυτό το ξέρεις καλά εδώ και καιρό…