"Το κρυφό σχολειό"

Άμα ανηφορίσεις από το Άργος και πάρεις το δρόμο για το Κάστρο, θα συναντήσεις την Παναγιά την Κατακεκρυμμένη. Εκεί υπάρχει και η ταμπέλα πως στα χρόνια της Τουρκοκρατίας λειτούργησε κρυφό σχολειό.

Βέβαια στις μέρες μας αμφισβητείται και αυτό. Γενικά η αμφισβήτηση είναι ωραίο πράγμα, αλλά όταν γίνεται μονόπλευρα και με μεγάλη δόση υστερίας, πρέπει να σε βάζει σε σκέψη. Δηλαδή με φοβίζει που κάποιοι δεν θέλουν απλώς να αμφισβητήσουν το κρυφό σχολειό, αλλά θέλουν να το εξαφανίσουν από μνήμες και συνειδήσεις...

Εκεί περπατάς κάτω από την εκκλησιά, μέσα σε στενούς διαδρόμους, σε μικρά κελιά και αναρωτιέσαι: να χρειάζονται άραγε τα πολύχρωμα τετράδια για τη γνώση; Τα φανταχτερά μολύβια και τα ακριβά στυλό; Ή να είναι άχρηστα όλα αυτά, αν δεν υπάρχει η δίψα του ανθρώπου για γνώση;

Η γνώση στις μέρες μας είναι η σκάλα που οδηγεί τον άνθρωπο ψηλά ή άλλη μια καμουφλαρισμένη ύπνωση; Τι στο διάολο, λες, μαθαίνουμε πια στα σχολεία και επικρατεί γύρω μας μια αφασική νιρβάνα; Να φταίει η γνώση; Ή το είδος της γνώσης και πώς αυτή διοχετεύεται;

Κριτική σκέψη, αλλά η παπαγαλία ανθεί ακόμα στις μέρες μας. Και μας μάρανε το κρυφό σχολειό, ενώ τώρα έχουμε το αόρατο σχολειό.

Βγαίνεις έξω, βλέπεις το καμπαναριό, το ρολόι και πιο πέρα μια σημαία. Κι αυτά ενοχλούν. Ίσως γιατί γνωρίζουν πως ο άνθρωπος που δεν έχει από κάπου να πιαστεί, εύκολα σπρώχνεται σε περίεργες ατραπούς - όποιος δεν πιστεύει σε τίποτα, παύει να έχει και φρένο.

Ας κρατήσουμε τους μύθους ανέγγιχτους. Είναι παραδείγματα για ανύψωση του ανθρώπου. Τι μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος ακόμα και με λίγα, αρκεί να πιστεύει κάπου... Και αν είμαστε πλανεμένοι, αφήστε να το βρούμε μόνοι μας. Μην προσπαθείτε να μας ανοίξετε τα μάτια με τα φθονερά σουβλιά σας.

Υ.Γ. Ακόμα και να μην υπήρξε κρυφό σχολειό, εμείς θα έπρεπε να το εφεύρουμε. Αλλά εδώ ετοιμάζουμε τον επιτάφιο της Αντιγόνης...