"Κουβέντες του δρόμου"

-«Κάτσε, ρε αδελφέ μου, να πάρουμε μια ανάσα! Πώς τρέχουμε έτσι; Πώς γίναμε έτσι; Λαχανιασμένοι σε έναν αγώνα δρόμου που δεν έχει τερματισμό. Για πού τραβάμε κανείς μας δεν ξέρει, αλλά συνεχίζουμε να βαδίζουμε χωρίς σκοπό.»

-«Μην μιλάς, μην σταματάς. Έτσι έχουν τα πράγματα τώρα, δεν το βλέπεις; Άλλαξαν οι καιροί, άλλαξαν οι άνθρωποι... Δεν υπάρχει πια σταματημός, δεν υπάρχει στοχασμός. Δεν είμαστε πια για αργοπορίες, δεν μπορούμε να μένουμε πίσω.»

-«Μα στα αλήθεια πια πιστεύεις πως υπάρχει πίσω και μπρος; Δεν βλέπεις πως βαδίζουμε, γιατί ξεμάθαμε πια να καθόμαστε; Δεν βλέπεις πια πως τρέχουμε γιατί προσπαθούμε από κάτι να ξεφύγουμε; Ίσως και από τον ίδιο μας τον εαυτό...»

-«Όχι, τρέχουμε να προλάβουμε τις εξελίξεις. Να μην μείνουμε έξω από τα πράγματα, να είμαστε με τους πρωτοπόρους, όταν φτάσουμε εκεί που πάμε. Μα είναι δυνατόν να μου λες πως δεν βλέπεις μπροστά σου τι λαμπρό μέλλον ανοίγεται για την ανθρωπότητα;»

-«Ναι, ένα μέλλον βιαστικό, εφήμερο. Ένα μέλλον που έχει καταδικάσει τον άνθρωπο. Τα βιαστικά πράγματα πάντα είχαν κάτι περισσότερο να κρύψουν από ένα απλά γρήγορο βάδισμα. Ξέρω ότι ζούμε στην εποχή της ταχύτητας, αλλά δεν ξέρω ποιος το αποφάσισε αυτό.»

-«Ταχύτητα, ναι, καλά το είπες - ο νέος δρόμος του Θεού. Περάσαμε καιρό σέρνοντας τα πόδια και τώρα ήρθε η ώρα να καλύψουμε το χαμένο έδαφος. Τι μας νοιάζει και αν μείνουν πολλοί πίσω; Η ζωή ξέρεις δεν περιμένει...»

-«Ζωή λες, μα αυτό δεν είναι ζωή. Ένα τρέξιμο χωρίς σταματημό, γίνεται επικίνδυνο, ειδικά στην κατηφόρα. Και αν αυτοί που μένουν πίσω είναι οι πιο σημαντικοί, με ποιους θα προχωρήσετε; Μα δεν μπορεί ο άνθρωπος απλά να τρέχει, δεν γεννήθηκε γι' αυτό. Δεν έφτασε εδώ που έφτασε μονάχα από τα ποδάρια του.»

«Εγώ θα κατεβώ, δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ να ζω με τη γλώσσα συνεχώς έξω. Δεν μπορώ πια να μην μένω και να χαζεύω τα τοπία, δεν μπορώ να αρνούμαι τη φύση, τη ζωή, για να προλάβω κάτι που ίσως δεν υπάρχει - απλώς είναι δόλωμα για να ταχύνουμε το βήμα μας.»

-«Εμείς θα συνεχίσουμε έτσι και ακόμα πιο γρήγορα, αν χρειαστεί. Και αλλοίμονο σε αυτόν που θα μπει στον δρόμο μας μπροστά. Δεν χαζολογάμε πια, δεν μπορούμε να περιμένουμε! Ο δρόμος μάς ανήκει, η ζωή μάς ανήκει! Είμαστε το μέλλον και το παρόν. Ανοίγουμε νέους δρόμους πια για την ανθρωπότητα στις λεωφόρους της ταχύτητας...»

«Με τον καιρό θα σβήσουμε τα μονοπάτια της περισυλλογής. Όλοι θα εκπαιδεύονται για να έχουν γρήγορα πόδια και μικρές σκέψεις. Μα δεν ακούς πια τα ποδοβολητά; Δεν βλέπεις τη σκόνη που σηκώνουμε;»

-«Όλα τα βλέπω, γιατί δεν κρατάω τα ματιά μοναχά στον δρόμο. Η σκόνη σας με πνίγει και τα ποδοβολητά σας με ενοχλούν στ' αυτιά. Εδώ σιμά θα κάτσω και θα περιμένω να φύγετε για να ανασάνω.»

«Καλό δρόμο σας εύχομαι. Αν και δεν βλέπω να πάτε μακριά και ας έχετε θεοποιήσει την ταχύτητα. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, ο δρόμος προς τα βουνά πάντα θα είναι ο πιο σύντομος δρόμος.»

Ύστερα από δυο χρόνια… 

-«Πάλι εδώ βρέθηκα; Πάλι εσύ; Μα πού αλήθεια πηγαίναμε; Είναι δυνατόν τόση βιασύνη για να ξαναγυρίσουμε στα ίδια...»

Διαβάστε ακόμα: "Εν Αρχή ην το Χάος"