'Ταξιδεύοντας στην παλιά Ελλάδα"

Καλησπέρα! Έχω υλικό σήμερα για να σε πάω πίσω στην παλιά Ελλάδα. Στην Ελλάδα του μόχθου, της φτώχειας και της αγωνίας, αλλά και της αγνότητας, της καθαρότητας και των αληθινών χαμόγελων...

Εκεί όπου τα χέρια ήταν αυτά που έφτιαχναν το ψωμί, που έβαζαν μπουγάδα... Ήταν πιο δύσκολα, μα πιο φυσικά. Όταν οι άνθρωποι μπορούσαν να είναι αυτάρκεις μέσα στη φτώχεια τους.

Για χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος συμμετείχε σε μια ιεροτελεστία να ζυμώσει με τα ίδια του τα χέρια το πιο σημαντικό πράγμα για την επιβίωσή του, το ψωμί. Ένα αίσθημα ικανοποίησης έδινε αυτό.

Έπρεπε να ζυμωθεί το ψωμί πριν βγει το φως του ήλιου, σε καθορισμένη θερμοκρασία, να μπει στην πινακωτή και να σκεπαστεί, αν χρειαστεί, για να φουσκώσει, να κάψει ο φούρνος, και όταν όλα ήταν έτοιμα, η νοικοκυρά να φουρνίσει.

Δεν το ήξεραν όμως αυτοί πως έζησαν στα χρόνια της τελευταίας αθωότητας. Δεν άργησε ο καιρός που ο άνθρωπος έμαθε στα έτοιμα, στα εύκολα. Μετά ήρθε ο πολιτισμός, έφερε τα μηχανήματα και «έκοψε» τα χέρια. Γίναμε μαλθακοί, καναπεδάτοι.

Ο μόνος αγώνας που κάνουμε είναι για κάνα μεροκάματο ανούσιο, της πείνας και μετά καθόμαστε άπραγοι, νωθροί. Μια θανατηφόρα τεμπελιά καλλιεργήθηκε εδώ, βασισμένη στα οφέλη του πολιτισμού. Αμάσητο τον κατάπιαμε και αυτόν, ακριβώς όπως μας τον σέρβιραν.

Μια ευκολία που μπορεί να μας έλυσε τα χέρια, μας έδεσε όμως σε χειρότερα δεσμά. Εκεί που η επιβίωση μας εξαρτιόταν από το πόσο πιάνουν τα χέρια μας, έγινε τι κρατούν τα χέρια μας. Όλα αγοράζονται πια, όλα πουλιούνται... Και πρέπει να έχεις χρήμα για να τα αγοράζεις.

Μια ακόμα «μάχη» ήταν και το πλύσιμο των ρούχων. Σκληρή διαδικασία και αυτή, στις αυλές συνήθως. Αλλά τότε υπήρχαν αυλές, όχι ντουβάρια το ένα πάνω στο άλλο, που στέρησαν όχι μονάχα αυτήν την καθαριότητα από τον άνθρωπο.

Και σαπούνια φυσικά, όχι οι χημείες που μας αρρωσταίνουν αργά και στην ψυχή και στο σώμα. Σε χημικές αποθήκες ζούμε, μα κάνουμε τα στραβά μάτια. Για πόσο πια; Δεν κουραστήκαμε ν' αποστρέφουμε το βλέμμα μας από μια άρρωστη καθημερινότητα;

Όμως ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να δίνει καθημερινές μάχες κι ο αγώνας για το ψωμί του δεν έπρεπε να χαθεί.

Τελικά έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως για τα καλύτερα ταξίδια δεν χρειάζεται να πας και πολύ μακριά...