"Το μονοπάτι του ερημίτη"

Γιατί χαλάς το μονοπάτι που οδηγεί στην σπηλιά ερημίτη; Γιατί ρίχνεις κλαδιά και μετακινείς βράχια; Εσύ δεν ήσουν που το άνοιγες πριν έρθει ο χειμώνας; Δεν σε καταλαβαίνω...

Το χειμώνα για να πάρει κανείς το μονοπάτι αυτό, πρέπει να έχει έναν σκοπό. Είναι δύσκολο να διαβείς το δρόμο για την σπηλιά μέσα στο καταχείμωνο. Μα την άνοιξη όλο και κάτι περίεργοι περνούν το μονοπάτι. Τους βγάζει ο δρόμος έτσι απλά – γιατί να χαλάσουν την συντρόφια της ερημιάς μου;

Έρχονται και με παρέες μεγάλες και όσο να ‘ναι δεν είναι αυτά πια για τα γούστα μου. Δεν είναι όλα τα μονοπάτια για όλες τις ώρες και για όλους τους ανθρώπους. Οι χειμωνιάτικες επισκέψεις δίνουν χαρά και δύναμη στον ερημίτη. Αυτός όμως εχθρεύεται τις επισκέψεις που γίνονται με τον καλό καιρό και το μικρό σκοπό.

Δεν είναι αξιοθέατο η σπηλιά μου, είναι η ζωή μου ολάκερη. Εδώ συνήθισα πια να ζω - με τους διαβόλους μου, και τους μικρούς θεούς μου, μακριά από τους πολλούς που προσεύχονται σε θεούς, αλλά κρυφά λατρεύουν και το σατανά.

Εγώ εδώ πάνω όταν ήρθα, έστησα μέσα στην σπηλιά βαθιά βωμούς και για το καλό και για το κακό. Το ένα συντροφεύει τα άλλο. Υπάρχουν μέρες που κυριαρχεί το κακό και μέρες που το καλό βγαίνει στην επιφάνεια. Εγώ κάθομαι απλά και τα χαζεύω - δεν ήταν η μοίρα μου να γίνω διαχωριστής τους.

Μα οι άνθρωποι δεν τα καταλαβαίνουν αυτά και ζητάνε επιτακτικά να πάρεις θέση. Ένα ευνούχισμα συντελείται εδώ, αλλά αυτοί το λένε κυριαρχία του καλού πάνω στο κακό. Ο ευνουχισμένος άνθρωπος πόση ντροπή θα φέρει στον Παράδεισο;

Μα όταν ξορκίζεις το κακό, αυτό πάντα επιστρέφει πιο δυνατό. Όλα δεν ξεκίνησαν, όταν κινήσαμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο; Για δες πώς έγινε ο κόσμος μας... Καλυτέρεψε; Πώς κυριάρχησε το κακό, ενώ του είχαμε κλείσει όλες τις πόρτες;

Αλλά αυτή είναι και η περίεργη μοίρα του ερημίτη: να ανοίγει δρόμους μέσα στο καταχείμωνο και να τους κλείνει, όταν λιώνουν τα χιόνια. Μάθε ακόμα πως η άνοιξη είναι η πιο επικίνδυνη εποχή για τους ερημίτες. Εκεί, μετά το χειμωνιάτικο αποκλεισμό, ακόμα και ο ερημίτης αποζητά την ανθρώπινη συντροφιά.

Με πόνο στην καρδιά ρίχνει τούτα τα κλαδιά και τις πέτρες για να κρύψει το μονοπάτι. Όχι πως κρύβεται σαν κάποιος κλέφτης, αλλά σαν παιδί που δεν θέλει να του χαλάσουν το παιχνίδι του.

Ένα παιδί είναι και ο ερημίτης – αλλά μην τους το πεις! Μάς θέλουν όλους γερασμένους.

Από παλιά οι άνθρωποι συνήθιζαν να βλέπουν τους ερημίτες σαν ανθρώπους του Θεού και δεν τους συγχωρούν εύκολα, αν υπάρχει κάτι διαβολικό μέσα τους ή γύρω τους. 

Αλλά πέρασαν χρόνια από τους πρώτους αναχωρητές. Η ζωή άλλαξε, μαζί και ο ερημίτης. Αλλά αυτοί δεν θέλουν να το καταλάβουν. Ακόμα και τον ερημίτη τον θέλουν στα μέτρα τους.

Γι’ αυτό σου λέω: ή σύρε τον δρόμο σου για κει που τράβας ή βοήθα με να κλείσω το μονοπάτι. Με τις κουβέντες δεν σώθηκε κανείς, μονάχα από τις πράξεις...