"Μια καλημέρα"

Μια καλημέρα απλή, καθημερινή, ανοιξιάτικη. Να την πω και να τρέξω να κρυφτώ, μακριά από της πόλης τον κουρνιαχτό. Καλημέρες τυπικές, ψεύτικες, σαν τις ζωές μας στις μέρες μας.

Ρε άνθρωπέ μου, αν δεν εννοείς και την καλημέρα που λες, μην την λες. Περπάτα παραπέρα, αδιάφορος, άχαρος. Σκύψε το κεφάλι και τάχυνε το βήμα σου – και ας μην ξέρεις που πραγματικά πας...

Γνωστοί - άγνωστοι κυκλοφορούν στις πόλεις. Τους καταλαβαίνεις από τις ρηχές καλημέρες τους. Αν τους παρακολουθήσεις και πολύ, θα δεις πως είναι χειρότεροι στις καληνύχτες τους.

Καλημέρα – καληνύχτα. Χαίρετε, και το μέσον ονομάζεται ζωή. Φάτσες ξινισμένες, ξενυχτισμένες που βαριούνται να πουν μια καλημέρα – να πώς γίναμε. Μα είναι δυνατόν να σε καλημερίζει η ζωή, με τόσα δώρα και εσύ να έχεις τόση μιζέρια στη φάτσα σου;

Και οι χειρότερες καλημέρες λέγονται στους τόπους εργασίας. Εκεί όπου άνθρωποι ξένοι, αταίριαστοι μεταξύ τους, αναγκάζονται να συνυπάρξουν για τον άρτο τον επιούσιο. Ξέρουν όμως βαθιά μέσα τους πως προέρχεται από το Μαμμωνά...

Τα παιδιά σπάνια λεν καλημέρα, αλλά κοίτα τα πως ξυπνούν με όρεξη για παιχνίδι, για ζωή. Δεν μαθαίνουμε πια από τα παιδιά, ίσως γιατί αρνούμαστε πως και εμείς αν θέλουμε να ζήσουμε πρέπει να παραμείνουμε και λίγο παιδιά.

Καλημέρα, μια ευχή και υπόσχεση μαζί. Ένας όρκος ζωής θα έπρεπε να βγαίνει μαζί με την καλημέρα. Μια προσδοκία πως η μέρα αυτή δεν θα χαθεί – θα την κερδίσουμε, θα τη ζήσουμε. Τραγουδώντας και γελώντας, έτσι ώστε τη νύχτα που θα έρθει η καληνύχτα να είναι το σφράγισμα μια γεμάτης μέρας.

Χαμένες μέρες, χαμένες ζωές που ξεκινούν πάντα με πεθαμένες καλημέρες. Άνθρωποι ξεκινούν τις μέρες τους έτσι μηχανικά, σαν να μην προσμένουν τίποτα, σαν να μην ελπίζουν τίποτα. Απλά άτυχε να υπάρχουν...

Ακόμα και η ήλιος που φτιάχτηκε για να καταλαβαίνουμε τη σημασία της καλημέρας και της καληνύχτας δεν φαίνεται να μπορεί να πετύχει τον σκοπό του. Μα να αφήνουμε να πάει τόσο φως χαμένο;

Και μετά σου λένε πρέπει να βασανίζονται οι μοναχικοί άνθρωποι, γιατί δεν έχουν κάποιον ούτε μια καλημέρα να πουν. Μα τέτοιες καλημέρες, μωρέ; Τέτοιες καλημέρες;

Ο άνθρωπος κρύβει μεγαλείο για εκεί όπου μπορεί να φτάσει και όχι για εκεί όπου βρίσκεται. Αλλά όταν έχουμε πάψει να χρησιμοποιούμε πια τα πόδια μας, πώς να μην μείνουμε στάσιμοι; Και τα μάτια και το κεφάλι τα κρατάμε κάτω πια και έτσι λέμε και τις καλημέρες μας.

Ας αδράξουμε την μέρα αυτή, ας κάνουμε ένα νέο αρχίνισμα. Οι δυσκολίες υπάρχουν για να τις ξεπερνάμε και όχι για να κρυβόμαστε από κάτω τους.

Άσε που τώρα τελευταία τα γέρικα φίδια μοιάζουν να είναι σίγουρα πια πως δεύτερη ζωή δεν έχει. Ίσως το κάνουν και σκόπιμα αυτά τα πονηρά για μην φλερτάρουμε συνέχεια με την αναβολή...