"Πρωινό, κλειδί του Παραδείσου"

Πρωινό, κλειδί του Παραδείσου είσαι... Μα ποιος σε χαίρεται πια; Αυτή η ώρα που έχει αφήσει τη νύχτα πίσω της και όλη η μέρα είναι μπροστά της. Πόσο θεϊκές μοιάζουν οι στιγμές της αυγής;

Ευλογημένος είναι ο άνθρωπος που σηκώνεται μαζί με τον ήλιο. Που μπορεί να απολαύσει τον καφέ του και να στοχαστεί. Να υποδεχτεί την καινούρια μέρα σαν να πρόκειται να του φέρει ένα κουβά δώρα - δώρα ζωής. Άραγε πόσες ιδέες γεννήθηκαν σε κάποια περασμένα πρωινά; Αυτές οι στιγμές γίνονται πιο μαγευτικές, εάν τις ζεις μέσα στη φύση. Γιατί η φύση ξέρει ακόμα να υποδέχεται την καινούρια μέρα.

Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου όλα ξυπνούν σαν με μαγικό τρόπο. Μπουμπούκια ανοίγουν, ζώα βγαίνουν από τις φωλιές τους, πρωινές μυρωδιές. Όλα σαν να καλημερίζουν τη μέρα που έρχεται.

Ο άνθρωπος που συμμετέχει σε αυτό συνειδητά, νιώθει πώς παίρνει μέρος κι αυτός σε αυτόν το θαυμαστό κόσμο. Ηρεμία και αγαλλίαση θα είναι τα πρώτα του συναισθήματα, που θα τον συντροφεύουν ολόκληρη τη μέρα, και σιγά-σιγά σε ολάκερη τη ζωή.

Μα με τον καιρό ο άνθρωπος ξέμαθε να χαίρεται τα πρωινά. Έμαθε να μισεί τα πολύ πρωινά ξυπνήματα. Σηκώνεται μόνο αν έχει δουλειά. Αλλιώς ο ήλιος έχει ανέβει πολύ ψηλά κι αυτός βρίσκεται ακόμα κρυμμένος στα σκεπάσματά του. Όλη η πλάση έχει ξυπνήσει και μόνο ο άνθρωπος του 21ου αιώνα κοιμάται...

Η φύση προσφέρει καθαρό αέρα και ψυχική γαλήνη στον άνθρωπο. Η πόλη εκνευρισμό και δυσκολία αναπνοής. Νιώθεις να πνίγεσαι... Μα εμείς τα σπίτια μας συνεχίζουμε να τα φτιάχνουμε στις πόλεις, μακριά από τη φύση. Άραγε αυτό να είναι ένα ανέβασμα προς την κορυφή ή ένα ακόμα κατρακύλισμα προς τον γκρεμό;

Η χαραυγή θα πρέπει να μας βρίσκει έτοιμους, «ζωντανούς» κι όχι νωθρούς, κουλουριασμένους στα κρεβάτια. Έτοιμους να αδράξουμε τη μέρα, να ζήσουμε τη ζωή. Ίσως η χαραυγή να είναι ό,τι έχει απομείνει από τον Παράδεισο... 

Μα εμείς εύκολα χαζεύουμε το ηλιοβασίλεμα. Να μας αρέσει, άραγε, να φλερτάρουμε ακόμα με την Κόλαση;