Δημιουργώ άρα υπάρχω"

Ποιος διαβάζει βιβλία πια; ποιος ξεφυλλίζει σελίδες ψάχνοντας για φως στα σκοτάδια; ποιος ρίχνεται σε ένα βιβλίο, ζητώντας ένα κομμάτι γνώση, όπως ο πεινασμένος γυρεύει το ψωμί;

"Πάσχα στην σπηλιά"

Αλλάξανε η αγέρηδες και φέρανε μια καταχνιά μέσα στις πόλεις μας - μείνετε στα σπίτια σας να προφυλαχτείτε, φώναξε ο πιο συνετός." Ο αγέρας μυρίζει θανατικό, κλειδαμπαρωθείτε, αν θέλετε να σωθείτε".

"το θανατικό"

Άφαντος ο ερημίτης, αράχνιασε η σπηλιά και εξαφανίστηκε το Χάος. Το κοιτάζω λυπημένος κάτι φορές - σαν μια εγκατάλειψη μου μοιάζει, σαν ένα αρχίνισμα που έμεινε στην μέση.

Ώρες ώρες νοιώθω πως το βαρέθηκα και με βαρέθηκε κι αυτό. Άλλες φόρες περνάμε μαζί ατελείωτα βράδια, αλλά δεν μπορώ πια να του πω τίποτα, ίσως δεν μπορεί να με ακούσει - ποιος ξέρει; 

"Αθιβολες"

Θυμάσαι που τραβήξαμε για την Ανατολή, μα ο δρόμος μας έβγαλε στην Δύση; – πόση απογοήτευση νιώσαμε όταν όλα γύρω μας έγιναν πιο σκοτεινά. Θυμάσαι που ορκιζόμασταν πως όλη η ζωή μας θα μοιάζει καλοκαίρι; -  λυπημένους και απογοητευμένους μας βρήκαν τα πρωτοβρόχια!

"Έρωτας για την Μυρτώ"

Ήταν μια κοπέλα η Μυρτώ, είχε μπει στη εφηβεία για τα καλά. Άβγαλτη αγάπησε έναν ξένο, πραματευτή.  Ήταν τότε στις παλιές εποχές που ο έρωτας έμενε συνήθως στα μάτια και στην καρδιά. Αγνές εποχές, αγνοί άνθρωποι, αγνοί και οι έρωτες.

"αναζητώντας τον ερημίτη"

Που χάθηκες, ρε ερημίτη ολόκληρο τον χειμώνα; έλιωσαν τα χιόνια και ακόμα να φανείς. Μην αποφάσισες να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου κατάμονος και ξεχασμένος; μην αποδήμησες εις Κύριον χωρίς να πολύ πιστεύεις σε άλλες ζωές; μην ανέβηκες πολύ ψηλά και έχασες τα μυαλά σου;

"ένα όνειρο παλιό"

Στα βουνά και στα χωριά μου αρέσει να τραβιέμαι, γούστα είναι αυτά. Πάει καιρός που κατάλαβα πως χαμένος βγαίνει ο άνθρωπος που συχνάζει στις μεγαλουπόλεις. Ένα διαρκές λαχάνιασμα υπάρχει εκεί – ένα ανιαρό περπάτημα που δεν οδηγεί πουθενά ή οδηγεί πάντα στο ίδιο σημείο…

" τέλος ή μια νέα αρχή;"

Αφημένο στην τύχη του προχωράει στον διαδικτυακό κόσμο το Χάος. Σαν να το έχει εγκαταλείψει ο δημιουργός του, σαν να μην ξέρει και ο ίδιος τι δρόμο, τι κατεύθυνση να του δείξει.

"ο κύκλος των χαμένων εποχών"

Γιατί είσαι τόσο θλιμμένη; είπε το λουλουδάκι του βουνού στην Άνοιξη. Έρχεσαι και φεύγεις κάθε χρόνο, μας βγάζεις από τον βαρύ χειμώνα και γίνεσαι προπομπός του καλοκαιριού, μα πάντα όταν έρχεται η ώρα να μας αποχαιρετήσεις, δεν το μπορείς.

"η πλάνη των αστεριών"

Λίγο πιο μακριά ξεκίνησες, άνθρωπε, να πας. Λίγο πιο μακριά, μα εσύ έφτασες στα αστέρια και χάθηκες. Ποιος θα σε φέρει τώρα πίσω; Εγκατέλειψες τη γη για το ταξίδι στους ουρανούς... Τι κέρδισες; Τι έχασες;