"Έρωτας για την Μυρτώ"

Ήταν μια κοπέλα η Μυρτώ, είχε μπει στη εφηβεία για τα καλά. Άβγαλτη αγάπησε έναν ξένο, πραματευτή.  Ήταν τότε στις παλιές εποχές που ο έρωτας έμενε συνήθως στα μάτια και στην καρδιά. Αγνές εποχές, αγνοί άνθρωποι, αγνοί και οι έρωτες.

Μα περνούσε ο καιρός και ο πραματευτής δεν έρχονταν πια στα μέρη της. Αυτή περίμενε να ακούσει την φωνή του, να τρέξει να τον δει. Μάταια όμως, οι μέρες περνούσαν, βασανιστικά για την Μυρτώ, αλλά δεν είχε νέα του πραματευτή της. Άλλοτε κοιμόταν κλαμένη, σίγουρη πως την ξέχασε και άλλοτε έλεγε δεν μπορεί θα ρθει.

Από το πανηγύρι της Παναγίας είχε να τον δει, τώρα είχαν ρίξει τα δέντρα τα φύλλα τους, είχε μπει το Φθινόπωρο για τα καλά και η Μυρτώ έπεφτε σιγά σιγά σε μελαγχολία – όχι από την μελαγχολία του φθινοπώρου. – « λένε πως ο έρωτας τρέφεται με τα μάτια, μα αυτοί που τον έχουν βιώσει πιο βαθιά, ξέρουν πως θεριεύει πιότερο με την απουσία.»

Ο χειμώνας έφερε τα χιόνια και πήρε την ελπίδα από την Μυρτώ. Μαράθηκε κλείστηκε στο σπίτι της και στο εαυτό της. Μάταια η γονείς της, οι δικοί της άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν τι έχει. Πως μπορούσε να τους εκμυστηρευτεί τον έρωτα της για έναν γυρολόγο, έναν πραματευτή;

 Άρχισε να δείχνει χαρούμενη – μα μέσα της πονούσε πιο πολύ. Ένοιωθε πως τον πρόδιδε, πως δεν τον αγαπούσε πια, αφού μπορούσα και γελούσε, έστω ψεύτικα.

Μια μέρα που έκανε πολύ κρύο, ένα πούλι στάθηκε στο τζάμι να ζεσταθεί. Άνοιξε το τζάμι η Μυρτώ και ψιθύρισε στο πουλί:

Εσύ διαβατάρικο πουλί,

Μην είδες τον πραματευτή;

Που με έχει αφήσει μοναχή,

Τον αγαπώ τόσο πολύ!

Μα τι να πει και το πουλί,

Πέταξε πήγε προς τα κει,

Κοίταξε μια την καψερή’

Ήξερε δεν θα τον ξαναδεί.

Όλα περνούν και χάνονται, κάπως έτσι η Μυρτώ βρέθηκε παντρεμένη με έναν κτηματία – της έδωσε παιδιά, της έδωσε λεφτά, μα πραματευτής δεν έγινε. Δεν έδειχνε να πονούσε η Μυρτώ, μόνο όταν έρχονταν πραματευτές στα μέρη της θυμούνταν τον δικό της πραματευτή και αν ήταν μονάχη της άφηνε να πέσει κάτω ένα δάκρυ της – για εκείνον…

Δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε ο πραματευτής. Λέγεται πως μπαρκάρισε σε καράβια και χάθηκε σε μέρη μακρινά. Δεν μάθαμε ακόμα αν αγάπησε την Μυρτώ, αλλά τι σημασία έχει, αφού γέρασαν μακριά και δεν ειδώθηκαν ποτέ πια…

Το βέλη του έρωτα πόσους χτυπούν

Πόνο η χαρά αυτά προκαλούν…