"το θανατικό"

Άφαντος ο ερημίτης, αράχνιασε η σπηλιά και εξαφανίστηκε το Χάος. Το κοιτάζω λυπημένος κάτι φορές - σαν μια εγκατάλειψη μου μοιάζει, σαν ένα αρχίνισμα που έμεινε στην μέση.

Ώρες ώρες νοιώθω πως το βαρέθηκα και με βαρέθηκε κι αυτό. Άλλες φόρες περνάμε μαζί ατελείωτα βράδια, αλλά δεν μπορώ πια να του πω τίποτα, ίσως δεν μπορεί να με ακούσει - ποιος ξέρει; 

 Έχει και προβλήματα ο κόσμος, αλλά έτσι δεν ήταν πάντα - τις λίγες απροβλημάτιστες στιγμές τις βαφτίζουμε ζωή...

Μα να πιστεύει ακόμα ο άνθρωπος πως ζει σε γυάλα; αποστειρωμένος νόμιζε πως είναι και τώρα που τον έκλεισαν στο σπίτι του, πνίγηκε από την κλεισούρα και από τον φόβο του.   

Οι αρχόντοι επέβαλαν καραντίνα για να μην εξαπλωθεί το θανατικό, τώρα αν μετά έρθει πιο μεγάλο θανατικό, πιο πεινασμένο θα δούμε μέχρι τότε. Μέχρι τότε μένουμε σπίτι...

Και μ αρέσει να βγαίνουν να μιλούν οι ειδικοί - οι ειδικοί που στην αρχή έλεγαν πως δεν είναι τόσο επικίνδυνο το θανατικό και τώρα μόνο με τον "Μαύρο θάνατο"   που έπεσε στην γη των Μεσαίωνα δεν το έχουν συγκρίνει. 

Οι ειδικοί που τους αρέσει να "φουσκώνουν" τις λέξεις γιατί έτσι πιστεύουν πως παίρνει πιο πολύ αξία ο λόγος τους. Όσο πιο μεγάλο παρουσιάζεται το θανατικό, τόσο ο κόσμος κρέμεται από τα λόγια των ειδικών.

Και ο θίασος μεγαλώνει με τα παραμορφωτικά γυαλιά των ειδήσεων, που πριν βγάλουν τους ειδικούς κάνουν καθημερινή καταμέτρηση νεκρών με πένθιμη μουσική επένδυση. Δεν θα αργήσει ο καιρός που θα παίζουν μοιρολόγια - μια Μεγάλη Παρασκευή θα είναι η καθημερινότητα μας...

Ο θίασος όμως πήρε τα αργύρια από τους πρώτους για να βαρεί πένθιμα τα νταούλια. Αυτό το υπερβολικό νοιάξιμο για μας είναι που με φοβίζει, οι αρχόντοι και οι αυλικοί τους, ποτέ δεν μας είχαν δείξει πως ενδιαφέρονται έμπρακτα πως ζούμε μένοντας στο σπίτια μας - όσοι από μας είχαν σπίτια.

Ας παραφράσουμε λίγο "να φοβάσαι τους Δαναούς, όταν δείχνουν ξαφνικό ζήλο". 

Ο θάνατος από δημιουργία κόσμου συντροφεύει τον άνθρωπο - ίσως ήταν και η γενεσιουργός αιτία για να στραφεί ο άνθρωπος στους Θεούς, στους Ουρανούς, να δημιουργήσει κάτω κόσμους, να καλοβλέπει Παραδείσους και να τρέμει την Κόλαση. 

Τι ανάγκη θα είχε από αυτά ένας άνθρωπος αθάνατος;

Πάντα θα κλαίμε τους νεκρούς μας, θα τιμούμε τους ηλικιωμένους, μα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ζωή ανήκει σε αυτούς που έρχονται καλπάζοντας - δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τους κόψουμε τον καλπασμό...

Κι όταν βγούμε από το σπίτι, όταν χαρούμε και πάλι το φως του Ήλιου να προσπαθήσουμε να μην υπάρχουν χαμένες ζωές γύρω μας - αυτοί οι καθημερινοί, μικροί θάνατοι...