"αναζητώντας τον ερημίτη"

Που χάθηκες, ρε ερημίτη ολόκληρο τον χειμώνα; έλιωσαν τα χιόνια και ακόμα να φανείς. Μην αποφάσισες να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου κατάμονος και ξεχασμένος; μην αποδήμησες εις Κύριον χωρίς να πολύ πιστεύεις σε άλλες ζωές; μην ανέβηκες πολύ ψηλά και έχασες τα μυαλά σου;

Ξέχασες και τις γραφές, αλλά πάντα ήσουν επιφυλακτικός με τις γραφές και φοβόσουν τις αλάνθαστες πένες και ποτέ σου δεν ήσουν σταθερός σε κάτι - σαν μια δύναμη να σε έσπρωχνε μακριά, όταν πίστευες πως βρήκες την Ιθάκη σου. Περιπλανώμενος είσαι ερημίτη κι ας ζεις για χρόνια σε τούτη την σπηλιά.

Περίεργος ήσουν πάντα ερημίτη και οι άνθρωποι κοιτούν διστακτικά τους περίεργους. Μια περίεργη φωνή, μια σκέψη περίεργη, αρκούν να βάλουν φωτιά στην βόλεψη τους και αλίμονο σε όποιον τους πειράξει την βόλεψη. Έχουν κάνει την βόλεψη σαν το «ιερό δισκοπότηρο» και έτσι πιστεύουν πως πορεύονται για τον Παράδεισο - δεν βλέπουν άραγε την Κόλαση που ζουν οι άμυαλοι;

Μια αμυαλοσύνη και μια βιασύνη κυριαρχεί στις μέρες μας - ένα άμυαλο λαχάνιασμα η ζωή, ένα ξόδεμα ζωής που λογίζεται ζωή, αυτό είναι το γνώρισμα στις μέρες μας.

Κι είχε και βαρύ χειμώνα φέτος, οι ατέλειωτες παγωμένες νύχτες κρύβουν μια σοφία για τους λίγους και μια μακάβρια μοναξιά για τους πολλούς. Αυτοί οι πολλοί που δεν αντέχουν ούτε μια ώρα με το εαυτό τους φταίνε για πολλά δεινά του κόσμου...

Γυρίσαμε την πλάτη στους παλιούς Θεούς για να λατρέψουμε αργύρια και φελλούς - η μαλθακότητα κι όχι η περηφάνια μας οδηγούν πια.

Παλέψαμε για χρόνια να βγάλουμε το άγριο θηρίο από μέσα μας και για δες πόσο τρομαγμένος στέκεται τώρα ο άνθρωπος - πόσο φοβισμένος νοιώθει τώρα στο νέο αρχίνισμα...

Πόσο σοφία μα συνάμα και ένα σπάνιο είδος τρέλας πρέπει να κρύβονται βαθιά μέσα στους ερημίτες; κάποτε αποτραβιόντουσαν στις ερημιές γυρεύοντας τους Θεούς, τώρα γυρεύουν τον άνθρωπο...

Για δες με τις σκέψεις μου έφτασα κοντά στην είσοδο της σπηλιάς και πουθενά ο ερημίτης. Πάνε μήνες που δεν θα έχει συναντήσει άνθρωπο, ο χειμώνας δω πάνω είναι πολύ σκληρός για αυτούς που περιδιαβαίνουν ασκόπως.

Την άνοιξη όλο και κάποιος χάνεται ή ανεβαίνει δω πάνω χαζολογώντας. Γι αυτό και πάντα τέτοια εποχή έχει νεύρα ο ερημίτης…

Ίσως να χώθηκε στο βάθος της σπηλιάς για να γλυτώσει από κακό αντάμωμα, δεν του αρέσουν οι φωνές, θα πρέπει να πλησιάσω σιωπηλά.

Αλλαγμένη δείχνει η σπηλιά…