Μα είναι τίτλος αυτός να βάλουμε μωρή χοντρή πένα; Ήταν κάποτε μια ελευθερία, υπήρχαν κάποτε άνθρωποι, γεννημένοι να πεθάνουν γι αυτήν.
Τώρα ερημιά. Τώρα μασκοφορεμένοι γυρνάμε, όταν μας προαυλίζουν. Κλειδωθήκαμε μονάχοι μας και πετάξαμε τα κλειδιά.
Έρχεται μια ηλεκτρονική σκλαβιά. Δεν θα υπάρχουν αλυσίδες, αλλά δεν βλέπεις πως λιγοστεύει ο χώρος για να ανασάνεις;
Στην πανδημία μαζί με τους νεκρούς, θάψαμε και την ελευθέρια. Οι νεκροθάφτες βαπτίστηκαν ειδικοί. Λίγους ενόχλησαν τα σαρκαστικά τους χαμογέλα την ώρα της ταφής.
Ξεχάσαμε πως είναι να είσαι ελεύθερος. Υγιείς άνθρωποι, παράδωσαν τις ελευθερίες τους για να μην μοιάζουν άρρωστοι. Ελάχιστοι πια καταλαβαίνουν πως αυτό είναι η χειρότερη ασθένεια.
Πόση κακία τελικά μπορεί να βγάζει ένας σωτήρας; Πόση τιμωρία μπορεί να ανέχεται ένας λαός;
Γι αυτό σου λέω, άστα αυτά. Γράψε για τους δικαιωματιστές. Γράψε για το αυτιστικό και τους συμπολίτες του.
Γράψε για την μεγάλη πείνα που έρχεται καλπάζοντας. Γράψε για τους λαούς - τους χρήσιμους ηλίθιους αυτού του κόσμου.
Μην γράφεις μόνο για ήρωες να χαρείς. Μην τους προκαλείς να κοιτάξουν κάτω και να δουν τα χάλια μας.
Όταν ο ρίψασπις γίνεται παράδειγμα σε μια κοινωνία, η κοινωνία αυτή περνάει στην λήθη. Άσε τους κόλακες να εκθειάζουν την υγεία.
Δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά για την υγεία. Η ελευθερία ήταν ο στόχος. Να εκπαιδευτείς να ακολουθείς το αφήγημα.
Και αλίμονο σε αυτούς που αρνήθηκαν να μπουν στην σειρά. Στον νέο κόσμο δεν θα χρειάζεται να κρατά κανείς ασπίδα.
Στον νέο κόσμο αυτός που παραδίνεται θα είναι ο νέος ήρωας. Μα για να πετύχει αυτό θα πρέπει να σκοτωθεί και ο τελευταίος ήρωας. Πρέπει να ξεριζωθεί ο ήρωας από μέσα μας.
Βάλε την σημαία στην είσοδο της σπηλιάς καλή μου πένα. Να ακούσουμε και κάνα επαναστατικό, τώρα που μπορούμε.
Η ανθρωπότητα έχει απασφαλίσει από καιρό. Μην ακούς για ειρηνοποιούς, αυτοί είναι που θα φέρουν το μεγάλο μπαμ.
Ο διάβολος για αιώνες έδινε μάχη για τις ψυχές με τους θεούς. Όταν εμφανίστηκε το χρήμα κοιμήθηκε ήσυχος.
Υ.γ.1 ισχυρή σύσταση για μάσκες αύριο στην παρέλαση, εισηγούνται οι ειδικοί. Αφού υπάρχουν χάπατα που σας ακούνε μετά από δυο χρονιά, συνεχίστε. Εμείς μεγαλώσαμε με το ελευθερία η θάνατος - δεν θα αλλάξουμε τώρα...
Υ.γ. 2 Καραϊσκάκης γεια χαρά,γεια σου ρε γέρο του Μοριά και γεια που σ’ αγαπάνε. Γεια τους που δε λυγίζουνε και που δεν προσκυνάνε...
Χρόνια σου Πολλά Ερημίτη. Υγεία και ευτυχία σου εύχομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να μην ανησυχείς. Πάντα μένει και μαγιά.
Εκεί οπούφκειανα τις θέσες εις τους Μύλους (κοντά στο Ναύπλιο) ήρθε ο Ντερνύς (Derigny Anri Gautier, Γάλλος ναύαρχος) να με ιδή. Μου λέγει:
– «Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσες είναι αδύνατες· τι πόλεμον θα κάνετε με τον Μπραΐμη αυτού;»
– Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσεις κ’ εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει· και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσες τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη,παρηγοριώμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν· κι όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση όπου είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη· και θα ιδούμε την τύχη μας, οι αδύνατοι με τους δυνατούς.
– «Τρε μπιεν», λέγει κι αναχώρησε ο ναύαρχος.
(Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη, 1829 -1850)
Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμιάν απ’ όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης αι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεών των είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήτο ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με άλλο έθνος, ήτο με ένα λαόν, όπου ποτέ δεν ηθέλησε να αναγνωριστεί ως τοιούτος, ούτε να ορκισθεί, παρά μόνο ό,τι έκαμνε η βία. Ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησε ποτέ να θεωρήσει τον ελληνικόν λαόν ως λαόν, αλλ’ ως σκλάβους. Μία φοράν, όταν επήραμε το Ναύπλιο, ήλθεν ο Άμιλτον να με ιδεί. Μου είπε ότι: «Πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμό, και η Αγγλία να μεσιτεύσει». Εγώ του αποκρίθηκα, ότι: «Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος. Εμείς, καπιτάν Άμιλτον, ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμε με τους Τούρκους. Άλλους έκοψε, άλλους σκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς ημείς, εζούσαμε ελεύθεροι από γενεά εις γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήτον πάντοτε ανυπότακτα». Με είπε: «Ποία είναι η βασιλική φρουρά του, ποία είναι τα φρούρια;» – «Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια, η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά». Έτσι δεν με ομίλησε πλέον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελλοί, δεν εκάναμε την επανάσταση, διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυροτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμε λογαριάσει τη δύναμη την εδική μας, την τούρκικη δύναμη. Τώρα όπου ενικήσαμε, όπου ετελειώσαμε με καλό τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμε, ηθέλαμε τρώγει κατάρες, αναθέματα. Ομοιάζομεν σαν να είναι εις ένα λιμένα πενήντα-εξήντα καράβια φορτωμένα, ένα από αυτά ξεκόβει, κάνει πανιά, πηγαίνει εις την δουλειά του με μεγάλη φορτούνα, με μεγάλο άνεμο, πηγαίνει, πουλεί, κερδίζει, γυρίζει οπίσω σώον. Τότε ακούς όλα τα επίλοιπα καράβια και λέγουν: «Ιδού άνθρωπος, ιδού παλληκάρια, ιδού φρόνιμος, και όχι σαν εμείς οπού καθόμεθα δειλοί, χαϊμένοι», και κατηγορούνται οι καπεταναίοι ως ανάξιοι. Αν δεν ευδοκιμούσε το καράβι, ήθελε ειπούν: «Μα τι τρελλός να σηκωθεί με τέτοια φορτούνα, με τέτοιο άνεμο, να χαθεί ο παλιάνθρωπος, επήρε τον κόσμο εις τον λαιμό του».
Η αρχηγία ενός στρατεύματος ελληνικού ήτον μία τυραννία, διατί έκαμνε και τον αρχηγό, και τον κριτή, και τον φροντιστή, και να του φεύγουν κάθε μέρα και πάλι να έρχονται. Να βαστάει ένα στρατόπεδο με ψέμματα, με κολακείες, με παραμύθια. Να του λείπουν και ζωοτροφίες και πολεμοφόδια, και να μην ακούν και να φωνάζει ο αρχηγός. Ενώ εις την Ευρώπη ο αρχιστράτηγος διατάττει τους στρατηγούς, οι στρατηγοί τους συνταγματάρχας, οι συνταγματάρχαι τους ταγματάρχας και ούτω καθεξής. Έκανε το σχέδιό του και εξεμπέρδευε. Να μου δώσει ο Βελιγκτών σαράντα χιλιάδες στράτευμα το εδιοικούσα, αλλ’ αυτουνού να του δώσουν πεντακόσιους Έλληνας δεν ημπορούσε ούτε μία ώρα να τους διοικήσει. Κάθε Έλληνας είχε τα καπρίτσια του, το θεό του, και έπρεπε να κάμει δουλειά κανείς με αυτούς, άλλον να φοβερίζει, άλλον να κολακεύει, κατά τους ανθρώπους.
Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη.
Μπράβο αγαπητέ. Είμαστε όλοι ανεμβολίαστοι μόλις ανέβασα τώρα...
Διαγραφή