Είχε πέσει η νύχτα για τα καλά. Ο ερημίτης γυρνούσε στην σπηλιά του θορυβημένος. Αυτό που είχε αντικρίσει πριν από ώρα, μέσα στο δασός τον έκανε να ανατριχιάσει.
Ήταν σούρουπο όταν είχε κινήσει για την επιστροφή στην σπηλιά του. Τότε άκουσε φωνές να προέρχονται μέσα από το δάσος. Οι φωνές έμοιαζαν με προσευχές - "ποιοι πιστοί ήρθαν δω πάνω; Να λατρέψουν τι;" με αυτές τις απορίες ο ερημίτης, ακολούθησε τις φωνές και χάθηκε μέσα στο δάσος.
Ήξερε το δάσος καλύτερα από τον εαυτό του. "Ολάκερα τα σύμπαντα, έλεγε χαριτολογώντας, ίσως κρύβουν λιγότερα από τα εσώψυχα των ανθρώπων".
Είχαν αραιώσει οι επισκέψεις στο δάσος τα τελευταία χρόνια. Οι καραντίνες είχαν συμβάλει κι αυτές, στην πλήρη αποξενώσει του ανθρώπου, με το φυσικό τοπίο. Ολάκερη η ζωή τώρα, είχε σχεδιαστεί να διαδραματίζεται στις πολιτείες.
Όσο πλησίαζε οι φωνές γίνονταν όλο και πιο δυνατές, όλο και πιο καθαρές. Σαν ψαλμωδίες, σαν κάποιοι να είχαν έρθει στο δάσος για να προσευχηθούν σε αγνώστους θεούς.
"ερημώνουν οι χώροι λατρείας, σκέφτηκε ο ερημίτης, καθώς προχωρούσε και κάποιοι αψήφησαν το κρύο, και κουβαλήθηκαν δω πάνω να βρουν τους θεούς;
Μήπως είναι τίποτα εκδιωγμένοι από τους άρχοντες; Μήπως τους εξόρισαν οι ιερείς, φοβούμενοι για το ποίμνιο; Μήπως ανακάλυψαν κανέναν νέο θεό, να αντέχει την βεβήλωση των ανθρώπων;"
Το σκοτάδι είχε πέσει βαρύ, δύσκολα θα περπατούσε άνθρωπος, εάν δεν γνώριζε το μέρος. Εδώ και ώρα ο άνεμος είχε αγριέψει, σαν η φύση να έδειχνε αναστατωμένη.
Μια φωτιά που φάνηκε στο ξέφωτο, μαρτύρησε πως εκεί ήταν οι άγνωστοι. Τώρα πια ο ερημίτης ήταν σίγουρος πως ένα είδος λατρείας, λάμβανε χώρα μέσα στο δάσος - στο δικό του δάσος.
Τώρα έβλεπε καθαρά ο ερημίτης ανθρώπους γύρω από την φωτιά. Ντυμένοι ομοιόμορφα, χόρευαν εκστασιασμένοι και κραύγαζαν κοιτώντας πότε ψηλά στον ουρανό και πότε κάτω στην γη.
Γυναίκες και άντρες ντυμένοι ομοιόμορφα σαν να μην ήθελαν να τους ξεχωρίζουν. Παρατηρώντας πολύ καλά, διέκρινε έναν ασπρομάλλη γέροντα που φαίνονταν να ήταν ο αρχηγός αυτού του παράξενου εγχειρήματος.
Δεν συμμετείχε σε όλο αυτό που μαρτυρούσε πως ο σκοπός του ήταν κάτι παραπάνω από το να χορεύει και να κραυγάζει.
"Τι στο διάολο συμβαίνει εδώ; αναρωτήθηκε ο ερημίτης. Πολύ θορυβώδεις είναι για πιστοί και πολύ μαζεμένοι για βέβηλοι. Να πιστεύουν άραγε σε θεούς, ή, να επικαλούνται διαβόλους;"
Τώρα είχε πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής και μπορούσε να διακρίνει καθαρά πρόσωπα και καταστάσεις.
Είχαν σχηματίσει έναν κύκλο γύρω από την φωτιά και γύρω από τον γηραιό άνθρωπο. Αυτός κάθονταν μπροστά στην φωτιά, σε μια υπερυψωμένη θέση. Σε μια καρέκλα καλυμμένη με δέρμα. Όσο κι αν προσπαθούσε ο ερημίτης, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει από που προέρχονταν το δέρμα...
Συνεχίζετε...
Υ.γ. στην Βιβλιοθήκη προστέθηκε "ο ηλίθιος" του Ντοστογιέφσκι. Άλλο ήταν να μπει, αλλά τώρα που δαιμονοποιήθηκε οτιδήποτε θυμίζει Ρωσία, το Χάος δεν ακολουθεί, ούτε και αυτό το αφήγημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου