"Περπατάτε γιατί χανόμαστε"

Από έναν περίπατο γύρισα και μου έχει καρφωθεί η ιδέα να γράψω για το μεταμοντέρνο άνθρωπος και πώς κάθεται ακίνητος και βλέπει τα τραίνα να περνούν. Καμία κίνηση, καμία δραστηριότητα, μια νωθρότητα που σε κοιμίζει, αν είσαι τυχερός και δεν σε σκοτώσει...

Πόδια ανθρώπινα, σχεδιασμένα για περπάτημα, για τρέξιμο, κατάντησαν σταυρωμένα μπροστά σε καρέκλες υπολογιστών και αφημένα αχρείαστα πάνω στους καναπέδες. Η καθιστική ζωή μάς εκδικείται αργά και βασανιστικά.

Από πού απορρέει αυτή η μιζέρια νομίζετε; Μια βαρεμάρα βλέπεις παντού από φάτσες παραδομένες, μια εγκατάλειψη – αν δεν χρησιμοποιείς τα πόδια σου, πώς είσαι σίγουρος πως χρησιμοποιείς σωστά το κεφάλι σου; 

Και έρχεται ο μέγας Ντόκτορ και λέει πως «η κίνηση, το περπάτημα δίνουν τροφή στον εγκέφαλο για να σκεφτεί θετικά, οι πήγες της καλής διάθεσης στο κεφάλι μας ανοίγουν όσο ο άνθρωπος βρίσκεται σε κίνηση.»

Λέει και άλλα πολλά ο ντόκτορας, αλλά εμείς έχουμε πάρει ντοκτορά να θρέφουμε κώλους, βυθισμένοι σε μια αυτοκτονική ακινησία. Αλίμονο αν πιστεύουμε ακόμα πως όποιος αναπνέει είναι και ζωντανός. 

Πηγή λοιπόν δυστυχίας και η καθιστική ζωή και ενώ έχουμε αρχίσει και εμείς και παίρνουμε με τις χούφτες πια να αγχολυτικά. Το περπάτημα, το καλύτερο αγχολυτικό, μας πέφτει βαρύ στα πόδια μας. 

«Να σηκωθούμε από τους καναπέδες» υπάρχουν στιγμές που μια φωνή μας φωνάζει μέσα μας. Αλλά ποιος ακούει πια φωνές; Και οι ρημάδες οι αλλαγές θέλουν χρόνο για να βγάλουν αποτελέσματα και εμείς είμαστε τόσο βιαστικοί πια. 

Ακίνητοι και βιαστικοί – καθιστικοί και νευρικοί. Μια κοινωνία που νοσεί, αλλά αρνείται να κινήσει τα πόδια της. Και όμως είναι τόσο όμορφοι οι περίπατοι, κυρίως στην φύση, που θα έπρεπε από εκεί να ξεκινά ο σχεδιασμός της μέρας μας. 

«Μα δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου;» θα μου πείτε. «Πού να βρεθεί χρόνος για περιπάτους;» -«Όπου δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος για τον ίδιο σου τον εαυτό σου, εκεί απουσιάζει η ζωή.» Ακόμα το λεν αυτό τα γέρικα φίδια, αλλά θα πρέπει να περπατήσεις πολύ για να μπορέσεις να το ακούσεις.

Και έτσι παραμένουμε μοιραίοι, οκνοί σε μια μίζερη ζωή που την μιζεριάζουμε ακόμα πιο πολύ παραδομένοι στην καθιστική ζωή.  

Δεν είμαστε για αυτό πλασμένοι, αλλά μήπως είμαστε για τα άλλα τα ασήμαντα, που τα έχουμε βάλει ψηλά και τα προσκυνάμε; Πώς το καταφέραμε και αυτό; Να πάρουμε λάθος δρόμο χωρίς να κουνήσουμε καθόλου...

Και με τον καιρό η συνήθεια γίνεται η ίδια σου η φύση και κρατεί αυτή το πηδάλιο. Εσύ αποκοιμισμένος στον καναπέ σου νομίζεις πως οδηγάς εσύ...

Υ.Γ. Περπατάτε γιατί χανόμαστε. Ακόμα και οι σκέψεις και οι ιδέες έρχονται πιο εύκολα στους περιπατητές. Τα γραφεία σχεδιάστηκαν για να τους περιμένουν να έρθουν τρέχοντας με την σκέψη που έπιασαν περπατώντας. Σαν τα παιδιά που βρήκαν ένα πολύτιμο παιχνίδι που το είχαν χάσει.