"Η αγωνία του ερημίτη"

Πού χάθηκες ερημίτη τόσες μέρες και νύχτες; Μήπως χώθηκες στο βάθος της σπηλιάς για να βρεις τον εαυτό σου; Ή πήρες τις ρούγες για να βρεθείς με τους ανθρώπους και να χάσεις τον εαυτό σου;

Δεν έμαθες ακόμα πως η συναναστροφή με τους ανθρώπους σκοτώνει τη μοναδικότητα των μοναχικών. Θυμάσαι που κάποτε τους έβλεπες όλους για οδοιπόρους; Πόσους άρπαγες δεν έχεις φιλοξενήσει στην σπηλιά σου;

Οι κλέφτες πάντα έχουν ένα λαμπρό χαμόγελο όταν πλησιάζουν την σπηλιά, μα πάντα φεύγουν με ένα μειδίαμα – πως ξεγέλασαν τον ερημίτη. Ξέρω πως πάντα έλεγες πως δεν είχες τίποτα να χάσεις, αλλά όταν έφευγαν αισθανόσουν όλο και πιο αδειανός.

Γι’ αυτό σ’ αρέσει ο χειμώνας. Γιατί σε φέρνει πιο κοντά στη μοναξιά σου, αφού η σπηλιά γίνεται δύσβατη για τους πολλούς, ακόμα και για τους άρπαγες και για τους κλέφτες.

Όταν λιώνουν τα χιόνια αγχώνεσαι, ερημίτη μου. Το βλέπω στα βήματά σου, στα μάτια σου ζωγραφισμένη η αγωνία. Ποιος θα ανηφορίσει για δω πάνω; Και τι άλλο έχω να δώσω; Αλλά έχεις ακόμη καλή καρδιά για να την κτίσεις την πόρτα της σπηλιάς.

Σου βγάζει το παιδί που κρύβεις μέσα σου, ερημίτη, η συναναστροφή με τους ανθρώπους. Πολλοί το παρεξηγούν αυτό και άλλοι δεν στο συγχωρούν ποτέ.

Το παιδί δεν έχει να κρύψει τίποτε – μέσα από το γέλιο, το κλάμα και το παιχνίδι αποκαλύπτεται. Αυτό θέλουν και αυτοί ή έτσι δείχνουν στην αρχή. Μα όταν δουν τι κρύβεις στα σωθικά σου, πρώτα αποστρέφουν το βλέμμα τους και μετά το βάζουν στα πόδια.

Παιδί ήσουν που ήρθες δω πάνω, ερημίτη. Και τώρα γερνάς και όμως δείχνεις πιο παιδί. Σαν να μην χόρτασες το παιχνίδι, σαν να μην χόρτασες τη ζωή!

Θυμάσαι το πρώτο βράδυ εδώ; Φοβισμένος, αλλά αποφασισμένος να μην γυρίσεις πίσω. Εκεί οι άρπαγες και οι ληστές φοράνε χρυσές στολές και τους προσκυνάνε όλοι. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που τράβηξες για τα βουνά – δεν μπορούσες να είσαι προσκυνητής σε ψεύτικα είδωλα.

Θυμάσαι το δάκρυ σου που κύλησε, όταν συνειδητοποίησες την απέραντη μοναξιά σου; Θυμάσαι τότε πως σου φάνηκε διπλή η μοναξιά σου, που υπήρχε κάποιος να σκουπίσει το δάκρυ σου;

Μα με τα χρόνια έγινες εσύ τιμωρός και παρηγορητής του εαυτού σου. Να είναι άραγε αυτή η μοίρα όλων των μοναχικών ανθρώπων;