Ανάσα δεν παίρνουμε, τρέχουμε, αγκομαχάμε, μα δεν προχωράμε – που πάμε; Κάτι στιγμές μας μένουν να θυμόμαστε μέσα σε ζωές χαμένες. Ώρες ατέλειωτες σε άχαρες δουλειές, ώρες χαμένες σε μίζερες στιγμές. Κάτι λίγοι το κατανοούν, αντιδρούν, αλλά κανείς δεν τους δίνει σημασία σε αυτόν τον τρελό αγώνα δρόμου...
Δεν υπάρχουν νικητές σε αυτήν την τρελή κούρσα – είναι όλοι χαμένοι! Μα δες τους πόσο γρήγορα τρέχουν για τον γκρεμό! Και όσο πιο εμφανής γίνεται ο γκρεμός μπροστά τόσο ανοίγεται το δρασκέλισμά μας. Με κλειστά τα μάτια βαδίζουμε και νομίζουμε πως πάμε στη σωστή κατεύθυνση.
Λίγοι είναι αυτοί που σταματούν στην άκρη του δρόμου για λίγο, και ακόμα πιο λίγοι αυτοί που κάνουν αλλαγή κατεύθυνσης. Για να τους βγάλουν από το δρόμο τους πρέπει να τους βαπτίσουν αλλόκοτους, τρελούς και να τους γεμίσουν με ενοχές, γιατί αρνούνται να ακολουθήσουν τον χαμό τους.
Αυτοί είναι έτοιμοι να χαθούν αρκεί να υπάρχει ένας σκοπός και όχι να χαθούν μαζί με το κοπάδι. Ξέρουν πως υπάρχει λόγος που δημιουργήθηκε το κοπάδι και υπάρχει ακόμα πιο σημαντικός λόγος που μπροστά πάει ένας συγκεκριμένος βοσκός.
Το να στέκεσαι παράμερα του δρόμου να πάρεις μια ανάσα, ίσως είναι σημάδι πως ξέρεις πού βαδίζεις. Οι βιαστικοί και αυτοί που τρέχουν με σπασμένα τα φρένα νομίζουν πως ξέρουν τον προορισμό τους.
Να είσαι δύσπιστος πολύ με τους κάθε λογής βοσκούς, αυτό μπορεί να σημάδι πως μπορείς να γίνεις εσύ ιχνηλάτης, να ακλούθησες τα ίχνη και να βρεις τον δρόμο σου...
Το να σκοντάφτεις και να πέφτεις είναι το καλύτερο σημάδι πως είσαι στο σωστό δρόμο – αρκεί να σηκώνεσαι. Πάει καιρός που αυτοί που φώναζαν πως οι ευκολοδιάβατοι δρόμοι είναι και οι καλύτεροι, τώρα έχουν σιωπήσει.
Όταν δεν σου εναντιωθεί το κοπάδι από το δρόμο που πήρες και θυμώσουν οι βοσκοί μαζί σου, είσαι σίγουρα στο σωστό δρόμο...
Δεν είμαστε ακόμα αφελείς να πιστεύουμε πως το δέντρο της γνώσης, που το ποτίζουν οι πηγές της ζωής, βρίσκεται κάπου όπου υπάρχει εύκολη πρόσβαση. Κάποτε πιστεύαμε πως το να σκάβεις με τα χέρια για να βρεις πολύτιμους θησαυρούς ήταν μωρία – τώρα πιο πολύ δειλία μας φέρνει.
Μας έδειξαν έναν δρόμο κάποια σκοτεινή νύχτα και μας είπαν: «αυτός είναι ο δρόμος σας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει πια για σας. Τα παπούτσια που σας φορέσαμε είναι φτιαγμένα μονάχα για τέτοιους δρόμους.» Αλήθεια φοβόμαστε ακόμα να περπατήσουμε ξυπόλητοι. Δεν μας ενοχλεί το θέαμα να βαδίζουν όλοι αυτοί σαν υπνωτισμένοι στον ίσιο δρόμο; Στον γκρεμό...
Υ.Γ. Όλα είναι δρόμος – ναι, αλλά δεν υπάρχει ένας δρόμος για όλους, ένας προορισμός για όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου