Έπεσαν οι υπογραφές, λέει, θα συνεχιστεί η φτωχοποίηση, η δουλοποίηση και έρχεται η ερημοποίηση. Μνημόνιο μέχρι το τέλος του κόσμου προβλέπεται για μας. Θα ζούμε για να ξεπληρώσουμε ένα χρέος που δεν βγαίνει. Θα το μετακυλήσουμε στις επόμενες γενιές, θα τους σκλαβώσουμε και αυτούς, αλλά θα μένουν Ευρώπη...
Όταν για δεκαετίες έχεις εσύ επιλέξει να έχεις ένα κράτος της πλάκας – μην περιμένεις άλλον δρόμο. Ποιος να σε οδηγήσει εκεί; Αυτοί οι χαμένοι πιστεύεις μπορούν να σχεδιάσουν τον άλλο δρόμο; Να ξεβολευτούν πρώτα αυτοί για να έχει ένα μέλλον τούτη η δύσμοιρη χώρα;
Μην περιμένεις σωτηρία από αυτούς που υπέγραψαν την καταδίκη σου – οι ηγέτες που δεν μπορούν να ψελλίσουν ένα όχι, δεν είναι ηγέτες που θα εμπνεύσουν έναν λαό να πάρει το δύσκολο μονοπάτι.
Ένας συμβιβασμός υπάρχει εδώ – ένας λαός που φοβάται να πάρει τις τύχες του στα χέρια του και αρχόντοι που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να μην αφήνουν το καράβι να πέσει στην ξέρα. Μα έτσι δεν υπάρχει ταξίδι, δεν υπάρχει προορισμός, δεν υπάρχει μέλλον...
Αποδειχτήκαμε λίγοι και αποδεχτήκαμε ένα θλιβερό μέλλον. Δεν ήμασταν, λέει, άξιοι να περιδιαβαίνουμε τις αγορές – λες και ο άνθρωπος γεννήθηκε για να καθορίζουν την τύχη του τα παζάρια.
Πιστέψαμε στην αρχή πως με κατσαρόλες, με κουτάλες και νταούλια θα φύγουν οι εχθροί και οι Γουσηδες, αλλά αυτοί είχαν έρθει για να μείνουν. Ήταν οργανωμένοι, αποφασισμένοι και δεν σκιάχτηκαν από τις αντιδράσεις μας της πλάκας.
Αλλά και τι περίμενες από έναν λαό, θα μου πεις, που ζούσε σε ψεύτικη νιρβάνα. Είναι δυνατόν για χρόνια να κοιτάς την Μενεγάκη, τα δελτία των οκτώ, η Μύκονος να αποτελεί το όνειρο ζωής του κάθε Νεοέλληνα και να θες μετά να βγεις στους δρόμους να πάρεις τις πέτρες;
Για να κάνεις αυτό θα πρέπει να είσαι έτοιμος ακόμα και να φας πέτρες – στο κεφάλι και στο στομάχι. Αλλά δεν ήταν για μας αυτά...
Εμείς είχαμε μάθει στην άνεση, στο βόλεμα. Να βάζουμε τον πήχη πολύ χαμηλά για να τον περνάμε με μια δρασκελιά, αφού δεν είχαμε τη δύναμη να πάρουμε φόρα και να πετάξουμε ψηλά.
Μας έκαναν; Γίναμε; Τι σημασία έχει; Σημασία έχει πως αφήσαμε άλλους να σχεδιάσουν ένα κακό μέλλον για μας και τις επόμενες γενιές. Πόσο υποτακτικοί θα μοιάζουμε στις γενιές που θα έρθουν; Θα νιώθουν οίκτο, ντροπή ή μίσος για μας;
Ένας λαός σε ύπνωση, που δεν αντιδρά σε τίποτα είναι καταδικασμένος να σβηστεί από τα κιτάπια της ιστορίας. Αλλά εμείς, ακόμα και τώρα που τα νερά έχουν αρχίσει να μπαίνουν στο καράβι, βλέπουμε Survivor.
Να κοιτάς αγώνα επιβίωσης, αλλά εσύ να πνίγεσαι και να μην κολυμπάς, μοιάζει με φάρσα. Μια κωμωδία που επιλέγεις να δεις, ενώ όλα σου γύρω μοιάζουν με τραγωδία.
Αλλά ενώ για τη φτωχοποίηση δεν μπορείς να κάνεις και πολλά αν δεν είσαι μέσα στις αγορές, μπορείς να μην δεχτείς τη δουλοποίιηση. Κάνεις δεν γίνεται σκλάβος, αν δεν κάτσει να του φορέσουν την αλυσίδα στο πόδι και πετάξει ο ίδιος τα κλειδιά.
Υπάρχει και ένα πέπλο αόρατης σκλαβιάς πάνω από τα κεφάλια μας. Και συνήθως ο άνθρωπος που παλεύει μόνο για την επιβίωση εύκολα μπαίνει σε κρυφές φυλακές...
Διαβάστε ακόμα: ¨Ο τοίχος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου