"ο αποχαιρετισμός του ερημίτη"

 

"Ερημίτη, πριν από καιρό έλεγα πως οι αυτές οι ερημιές, οι μοναξιές εδώ πάνω στις σπηλιές, είναι χάσιμο ζωής. 

Μα τώρα που στην πολιτεία, η πανδημία βγάζει το χειρότερο πρόσωπο της εξουσίας, ορμώμενη από μια φοβική πλειοψηφία, που δέχεται ακόμα και να ευνουχιστεί, αρκεί να παρατείνει την μίζερη και κενή ζωή της. Τώρα βλέπω πόσο ευλογημένος είσαι δω πάνω, μακριά από την καινούργια τρέλα. 

Ξέρεις ερημίτη, εκεί κάτω έχουν ανάψει φωτιές και καινέ ελευθέριες - έτσι πιστεύουν πως θα ξορκίσουν το κακό. 

Και το χειρότερο είναι, πως αυτοί που όλα τα προηγούμενα χρόνια έσκιζαν τα ρούχα τους στο όνομα της ελευθερίας, τώρα είναι αυτοί που κρατούν ψηλά τις φωτιές.

Αν δηλώνεις διστακτικός στο άκουσμα πως στο όνομα της δημόσιας υγείας όλα επιτρέπονται, εύκολα βαφτίζεσαι αιρετικός και αμολάνε τα λυσσασμένα σκυλιά τους, ξοπίσω σου. "

"Κοίτα την φύση πως προετοιμάζεται για την έλευση του χειμώνα, του απάντησε ο ερημίτης. Αλίμονο σε αυτόν που πιστεύει, πως μπορεί να εγκαθιδρύσει ένα αιώνιο και μονότονο καλοκαίρι επί της γης. 

Αλίμονο στην επιστήμη που δέχεται να την ντύσουν με θεϊκό μανδύα. Αλίμονο σε αυτούς που δήθεν κόπτονται για την φύση, άλλα δεν αφουγκράζονται την φύση. 

Αλίμονο στους μικρούς ανθρώπους που επειδή ψίλωσαν λίγο, ανακηρύχτηκαν Θεοί...

Η πανδημία θα φύγει μονό όταν φύγει ο φόβος από τις καρδιές των ανθρώπων. Ο φοβισμένος άνθρωπος βλέπει παντού εχθρούς και αναζητά απεγνωσμένα Σωτήρες. Λίγη σημασία έχει, εάν τους Σωτήρες τους δημιούργησε ο φόβος του."

Περιμένω τα χιόνια για τα αποκοπώ και πρακτικά από την νέα τρέλα. Και ΄συ φιλέ μου, όταν θα ξαναρθείς την άνοιξη, ελπίζω να έρθεις με χαρμόσυνα νέα."

Ο μοναδικός φίλος του ερημίτη κοίταξε έξω από την σπηλιά που λυσσομανούσε ο άνεμος και αναρωτήθηκε που βρίσκει το κουράγιο ο ερημίτης και αντέχει όλους αυτούς τους μήνες δω πάνω κατάμονος. 

Αλλά μετά πάλι ξανασκέφτηκε, πόσοι άνθρωποι στην Μεγάλη Πολιτεία ζουν μέσα στο πλήθος και νιώθουν απελπιστικά μονάχοι τους. Πόσο βασανιστική κατάρα να είναι άραγε η μοναξιά που δεν είναι επιλογή μας; 

Η ώρα είχε περάσει - η νύχτα δω πάνω έρχεται χωρίς να το καταλάβεις, όπως και ένα σωρό άλλα πράγματα. 

Σηκώθηκαν για να αποχαιρετιστούν. Ο καθένας θα τραβούσε τον δρόμο του, για ακόμα έναν χειμώνα. 

Ο ερημίτης μένοντας στάσιμος στην σπηλιά του και αναζητώντας χαμένους Θεούς και ο μοναδικός φίλος του ερημίτη, θα συνέχιζε περιδιαβαίνοντας και ψάχνοντας για χαμένους ανθρώπους. 

Την ώρα που η νύχτα άπλωνε σιγά σιγά τα σκοτάδια της και ο φίλος του ερημίτη χάνονταν στον ορίζοντα, ο ερημίτης φώναξε δυνατά - " άσκοπες θα είναι για άλλη μια φορά οι προσπάθειες μας, άλλα στο τέλος του χρόνου μας, θα έχουμε τουλάχιστον προσπαθήσει..."