"Οι πιστοί των εορτών"

Πολλές φορές θα πάρεις πιο πολλά αν περάσεις από ένα ερημοκκλήσι τυχαία, από όσα θα πάρεις αν εκκλησιάζεσαι σε περίοδο εορτών σε μητροπόλεις και μεγάλες ενορίες. Βέβαια ο άνθρωπος κάνει συνήθως κάτι απλά για να γίνει, χωρίς να δίνει βάση τι θα του πάρει αυτό και τι θα του δώσει...

Μεγάλη εβδομάδα και πλήθος πιστών συρρέει στις εκκλησιές. Φανταχτερά κουστούμια, πολύχρωμες φορεσιές με κραγιόν - μαζεύονται όλα αυτά κάτω από τα καμπαναριά. Χαζογελούν ακόμα και όταν χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες...

Θα τους αναγνωρίσεις, γιατί μοιάζουν σαν χαμένοι. Δεν ξέρουν τι να πουν και πώς να σταθούν. Είδαν φως και μπήκαν όλοι αυτοί και όταν πάρουν το Άγιο Φως, θα κάνεις καιρό να τους ξαναδείς γύρω από τους ναούς.

Άλλο ένα πανηγυράκι έχει στήσει ο άνθρωπος με αφορμή το μαρτύριο ενός ανθρώπου. Θεανθρώπου; Τι σημασία έχει; Κάποιος σταυρώθηκε για μας, αλλά είναι πολύ βαθύ το μήνυμα για να μας αγγίξει...

Και όλα θα ξεχαστούν, όταν οι κοιλιά γίνει πάλι ο οδηγός για τον άνθρωπο. Αυτή η δίψα, αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να ικανοποιήσει την κοιλιά του, ίσως ήταν το αρχίνισμα να απομακρυνθεί ο άνθρωπος από τους θεούς.

Οι θρησκείες μιλούν στο πνεύμα, μα ο άνθρωπος πιότερο θέλει να γεμίζει το στομάχι του. Γι' αυτό ίσως και πιο φανατικοί γίνονται αυτοί που νομίζουν πως το θεϊκό σχέδιο είναι να ταϊστούν οι πιστοί με άφθονο ρύζι...

Οι πιστοί των εορτών έχουν τόση πίστη, όση αρκεί για μην γίνεται ενοχλητική. Η απόλυτη πίστη είναι αβάσταχτη! Η καθόλου πίστη είναι τρομακτική, μα η ελεγχομένη πίστη γεμίζει πιο εύκολα τα στομάχια.

Τι γλέντια έχουν στηθεί Μεγάλη Παρασκευή με ούζα και σαρακοστιανά! Τι μεθύσια έχουν γίνει την ημέρα που τέλειωσε ο μεγαλύτερος πόνος! Πόσο σαστισμένος θα μας κοιτάει τώρα Εκείνος; Πόσο θα τον πονούν πιο πολύ οι πληγές από τα καρφιά;

Δεν είναι και λίγο μια θυσία με την πάροδο του χρόνου να μην έχει αντίκρισμα. «Γιατί τελικά με έστειλες εκεί κάτω να υποφέρω;», θα είναι το μοναδικό αναπάντητο ερώτημα του Υιού προς τον Πατέρα.

Έχει έναν περίεργο τρόπο ο άνθρωπος να τα προσαρμόζει όλα στα μέτρα του – να μικραίνει τα μεγάλα και να γιγαντώνει τα μικρά, τα ασήμαντα. Δεν ενδιαφέρεται πια για παράδεισο και κόλαση, αλλά δεν τολμάει κιόλας να τα αποκηρύξει. Πιστεύει στο Θεό, αλλά κλείνει πάντα το μάτι στο Μαμμωνά. Φοβάται το διάβολο ακόμα, αλλά δεν φοβάται πια τους θεούς.

Ίσως ο φόβος της κολάσεως να ήταν αυτός που τον ανάγκασε να δημιουργήσει μια κόλαση επί της γης. Το ότι λείπουν τα καζάνια με τις φωτιές δεν σημαίνει πως ο κόσμος μας είναι αγγελικά πλασμένος.

Το χαρμόσυνο γεγονός, δεν μπορεί, κάπου θα ξεχάστηκε με την πάροδο του χρόνου. Τίποτα δεν θυμίζει Ανάσταση γύρω μας. Ένας νεκρικός κόσμος βουτηγμένος στην αδικία, στην παράνοια δεν μπορεί να προσδοκά ανάσταση νεκρών...

Και από την Τρίτη τούτος ο κόσμος θα γυρίσει στο γνώριμο μοτίβο γι' αυτόν: όλα για την κοιλιά, τίποτα για το πνεύμα. Μια μικρή πίστη είναι καλύτερη από καθόλου πίστη, αλλά μην μου ζητάτε να κινήσω και βουνά.

Το να αποστρέφεις το βλέμμα σου από τα δεινά του κόσμου ετούτου δεν σε κάνει λιγότερο συνένοχο. Για τους πονεμένους και τους κατατρεγμένους λένε πως σταυρώθηκε Εκείνος, αλλά εσύ εύκολα πας με τους Φαρισαίους και αν χρειαστεί θα φώναζες «σταύρωσον αυτόν…».

Υ.Γ. Καλή ανάσταση, χρόνια πολλά και καλά μυαλά...