"Η θλίψη του ερημίτη"

Ερημίτη, γιατί κρύβεσαι μέρες τώρα στο βάθος της σπηλιάς; Γιατί δεν βγαίνεις έξω να μιλήσεις με τα δέντρα και ν' ακούσεις τα πουλιά; Γιατί πια δεν χαιρετάς το φεγγάρι και δεν καλωσορίζεις τον Ήλιο; Γιατί δεν αντηχεί πια δω πάνω στις ερημιές ο ήχος από το μοναχικό σου τραγούδι;

Είναι οι γιορτές, ερημίτη, που σε κρατούν μέσα. Η μοναξιά σου γίνεται αβάσταχτη κάθε περίοδο γιορτών. Η απόλυτη σιωπή που επικρατεί ώρες - ώρες εδώ γίνεται βασανιστική, όταν φτάνουν μέχρι δω πάνω τα γέλια και η χαρές τους.

Η θλίψη των εορτών που κτυπάει τους μοναχικούς, άπλωσε την μελαγχολία της έξω και μέσα στην σπηλιά σου. Αυτό το άπλωμα του χεριού προς τα πίσω. Ξέρεις όμως πια πως δεν υπάρχει τίποτα εκεί να πιάσεις και να πιαστείς.

Αυτά τα γέλια και τα γλέντια των εορτών μπορεί να «σκοτώσουν» τους ερημίτες. Και πολλοί κατέβηκαν πάλι κάτω ή δεν έφυγαν ποτέ από κάτω, γιατί δεν άντεχαν αυτές τις μέρες τις γιορτινές να τις περνούν μονάχοι τους.

Και αποφεύγεις αυτές τις μέρες να γράφεις, ερημίτη μου, γιατί η γραφή σου θα είναι μελαγχολική -ίσως και σκληρή- και δεν θες να μένουν αυτά πάνω στο χαρτί σου. Θέλεις η γραφίδα σου να είναι ανθρώπινη...

Ίσως και να θυμάσαι πως όταν ήσουν πιο μικρός, γελούσες και συ τέτοιες μέρες – γινόσουν πιο παιδί και από τα παιδιά. Δεν στο συγχωρούσαν ποτέ αυτό. Και ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που κοίταξες προς τα βουνά, όταν θέλησαν να σου βγάλουν το παιδί από μέσα σου.

Τώρα κάθεσαι μέσα στην σπηλιά και βηματίζεις νευρικά, μα δεν υπάρχει επιστροφή για σένα εκεί κάτω. Δεν υπήρχε τίποτα να σε κρατήσει και ξέρεις πως δεν υπάρχει και τίποτα πια να σε τραβήξει πάλι. Ο δρόμος που πήρες κάποτε ήταν χωρίς επιστροφή.

Και κατάλαβες πως θα φύγεις, όταν είπες δεν μπορεί τη ζωή μας να τη ζούμε μόνο τις γιορτές και τις Κυριακές. Δεν έχει αξία η ζωή με δόσεις. Δεν μπορούν τα ημερολόγια να καθορίζουν τα γέλια και τις χαρές μας. Δεν μπορεί να φοράμε άλλο κουστούμι τη μια μέρα και άλλο την άλλη. Δεν μπορεί τα χαμόγελά μας να μην έρχονται όταν θέλουμε εμείς...

Περιμένεις, ερημίτη, τον κόσμο να γυρίσει στην δουλειά του, στην καθημερινότητά του και συ στις μικρές χαρές σου – καθημερινές χαρές όμως, όχι με βάση τι μέρα έχουμε σήμερα ή αύριο.

Περιμένεις να ξαναρθεί πάλι δω πάνω η ηρεμία και η ησυχία για να βρεις και συ τη γαλήνη σου. Να συνεχίσεις να ζεις ξέροντας πως το μικρό γέλιο είναι καλύτερο από το ψεύτικο γέλιο, πως το ένα και μόνο δάκρυ είναι πιότερο από χιλιάδες κροκοδείλια δάκρυα.

Και αν τώρα εκεί μέσα η θλίψη σε έχει κυριεύσει, αν πότισες την σπηλιά με τα δάκρυά σου, μην φοβάσαι. Ξέρεις πως και ο πόνος είναι από τους καλυτέρους συντρόφους για τους ερημίτες. Όποιος δεν αντέχει τη θλίψη και τον πόνο, δεν μπορεί να γίνει ερημίτης.

Το άλλο πρωί που ξημέρωσε, για δες, ο ερημίτης ήταν έξω και άκουγε τα πουλιά και μιλούσε με τα δέντρα, όπως παλιά. Καλωσόρισε τις πρώτες ακτίνες του ήλιου και χαμογέλασε...