Υπάρχει μια διαφωνία για τη γιορτή της μητέρας, του πατέρα, του έρωτα και του παπάρα που σβήνει τις λάμπες, ότι αυτές οι γιορτές πρέπει να γιορτάζονται όλον το χρόνο. Δηλαδή, σου λέει ο περίεργος, δεν μπορείς να τιμάς κάτι σήμερα και αύριο να ξύνεις τα παπάρια σου για δαύτο.
Σήμερα όμως έχουμε τους Καρνάβαλους και τους Μασκαράδες – τούτοι δεν πρέπει να γιορτάζουν ολόκληρο τον χρόνο; Ειδικά στη χρεωκοπημένη Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, που έχουμε γεμίσει από τέτοιους;
Αυτοί είναι μια παρέλαση μόνοι τους. Μια φιέστα της ντροπής και υπάρχει κόσμος που συμμετέχει ακόμα – άλλοι Μασκαράδες τούτοι. Βρε κακομοίρη, τούτοι σε έδεσαν χειροπόδαρα, εσένα και τα δισέγγονά σου, για χρόνια και τους κάνεις ακόμα υποκλίσεις; Και περιμένεις από αυτούς τι;
Βασίλισσα του Καρναβαλιού για σήμερα θα πρέπει να είναι παντού μια θεσούλα κενή – γι' αυτό δεν γίνεται όλο αυτό το μασκαριλίκι; Για να βολευτούμε σε μια θεσούλα και ας κόψουν οι άλλοι το λαιμό τους; Δως μου εμένα τη θεσούλα μου και αποστρέφω το βλέμμα μου από τη δυστυχία των άλλων.
Μια γαμημένη καρέκλα, μια θεσούλα, ένα βόλεμα, ένα ρουσφέτι. Μια κενή ζωή που στηρίζεται σε μια άδεια καρέκλα και ονομάζεται ζωή.
Και θα ήθελα να δω τη Βασίλισσα του Καρναβαλιού να περιστοιχίζεται από τους Τομαριστές. Αυτούς που κάνουν τα πάντα, αρκεί να σώσουν το τομάρι τους. Να σπρώχνονται για να πιάσουν την κενή θεσούλα και από κάτω ο κόσμος να παραληρεί...
«Τι με νοιάζει εμένα ολάκερη η οικούμενη; Εγώ κοιτάζω να σώσω το τομάρι μου», τους ακούς να λεν, ενώ στριμώχνονται και σπρώχνονται. Λες και δεν ξέρουμε πως όποιος θέλει να σώσει το τομάρι του, είναι γιατί βαθιά μέσα του ξέρει πως δεν αξίζει το τομάρι του.
Εμένα μου αρέσουν αυτοί που περιμένουν να τους προσφερθεί μια καρέκλα. Μπορούν να κάτσουν όρθιοι για ώρες. Δεν ζητιανεύουν, δεν γίνονται γελωτοποιοί και δεν κάνουν βαθιές υποκλίσεις για μια θεσούλα.
Ο πόλεμος της καρέκλας λοιπόν... Κι όσο οι καρέκλες λιγοστεύουν, τόσο ο άνθρωπος θα πέφτει ακόμα πιο χαμηλά για να πιάσει μια θέση.
«Αγώνας επιβίωσης», θα σου πουν, «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Μακάρι να υπήρχαν καρέκλες για όλους.» Τίποτα μην τους πεις. Απλώς κάνε πως του τραβάς την καρέκλα από τα πόδια τους. Θα γελάσεις με τη χλομάδα του και την απελπισία τους...
Αλλά οι διοργανωτές των Καρναβαλιών είναι έξυπνοι. Βάζουν πάντα μπροστά τους άρχοντες και τα πρόσωπα της επικαιρότητος. Δεν εκθέτουν ποτέ αυτούς που τους στηρίζουν. Οι Τομαριστές δεν παρελαύνουν ποτέ, γιατί αυτοί παρελαύνουν όλον το χρόνο.
Θα τους δεις με τα ψεύτικα χαμόγελά τους γύρω πάντα από μια καρέκλα. Κι όσο αυτή αποφέρει και πιότερα στο τομάρι τους, ίσως τους τρέχουν και τα σάλια.
Γίνονται οι καλύτεροι φίλοι σου, όταν κάθονται σίγουροι και ήσυχοι στην καρέκλα τους. Μα άμα δουν πως κινδυνεύει, τότε ξεκινάν τα Καρναβάλια – τότε αρχίζει η εποχή των Τομαριστών...
Υ.Γ. Να με συγχωράτε, φίλοι μου, που σας χάλασα τη γιορτή σήμερα, αλλά ξύπνησα με ένα περίεργο όνειρο. Είχα βάλει, λέει, σκοπό να πιάσω και γω μια καρέκλα – να γίνω Τομαριστής. Στα ψιλά γράμματα, όμως, έγραφε πως μόνο άνθρωποι των πόλεων μπορούν να κατέχουν θέσεις σε καρέκλες και έπρεπε να βάλω φωτιά στην σπηλιά.
Ζώστηκα με στουπιά και ανηφόρισα για την σπηλιά. Κι εκεί ξύπνησα...
Διαβάστε ακόμα: "Το χαμένο όνειρο της αριστεράς"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου