"Το χαμένο όνειρο της Αριστεράς"

Τώρα τι θα κάνουμε χωρίς την Αριστερά; Τούτη έδινε ένα όραμα, μια ελπίδα στους φτωχούς και στους κατατρεγμένους. Με την ιδέα πως θα έρθει η μέρα που η Αριστερά θα κυβερνήσει, κοιμόταν και ξυπνούσε για χρόνια κοσμάκης αδικημένος και περιφρονημένος. Μια σκέψη είχε ριζώσει βαθιά μέσα του, με το συμπάθιο: «θα βγει ο αριστερός, θα πηδήξει κι ο φτωχός».

Μα ήρθε η ώρα τους και βγήκαν και αυτοί στα πράγματα και απελπισία βαριά σκέπασε αυτούς που πίστεψαν την Αριστερά. Μια από τα ίδια η «πρώτη φορά Αριστερά» - μην σου πω και χειρότερα... Κι έμεινε ο κοσμάκης χωρίς όραμα, χωρίς ελπίδα πια...

Σοκ και δέος, αυτό κατάφερε η Αριστερά στις μέρες μας. Να διώξει από τον κόσμο την τελευταία ελπίδα πως μπορούν να ανατραπούν τα πράγματα. Υπήρχε για χρόνια η φήμη πως ο αριστερός ζει για το λαό, είναι ο λαός. Και τούτοι συνέχισαν με ευκολία τα αντιλαϊκά μέτρα.

Μα είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως ηγέτης είναι αυτός που πρωτοστατεί στο χαβαλέ των καταληψιών; Είναι δυνατόν να αλλάξει ο Κοσμάς με την άρνηση της γραβάτας; Με τα χέρια στις τσέπες...

Θα μου πεις, ήταν γιαλαντζί αριστεροί τούτοι. Οι άλλοι, οι σκληροπυρηνικοί, είναι ακόμα στις πλατείες και φωνάζουν. Μα δεν βαρέθηκαν να φωνάζουν τόσα χρόνια; Όταν δεν σου βγαίνει κάτι, δεν αλλάζεις τροπάριο; Έκτος κι αν βολεύεσαι έτσι...

Βέβαια, τους παρέδωσαν και οι άλλοι, οι «επαγγελματίες», μια Ελλάδα στην εντατική, που είχαν φροντίσει αυτοί για χρόνια να στείλουν. Ήταν δύσκολα τα πράγματα, για να είμαστε δίκαιοι, αλλά δώσε και λίγο το στίγμα σου σαν αριστερός.

Συνθηκολόγησε, αν χρειαστεί, αλλά μην σε βλέπω με κατεβασμένα τα βρακιά σαν τους άλλους – μου προκαλείς αηδία! Έκανες ένα δημοψήφισμα και πούλησες το λαό σου. Βέβαια εδώ σηκώνει μεγάλη κουβέντα για την άπατη της δημοκρατίας. Υπάρχει μια ξεκάθαρη απόφαση του λαού για Όχι και κάποιος μικρός, που δεν μπορεί να το σηκώσει στις πλάτες του, το μετατρέπει σε Ναι και δεν ανοίγει ρουθούνι.

Νενέκοι, λοιπόν, και οι αριστεροί και οι εναπομείναντες που αντιδρούν, γραφικοί. Και ο άνθρωπος έχει ανάγκη από κάπου να πιαστεί. Πόσο απογοητευμένος θα νιώθει τώρα που έχασε το στήριγμα της Αριστεράς;

Καλά, για τον άλλον που φώναζε, ωρυόταν και έκανε μεγάλους σταυρούς, αλλά αποδείχτηκε τελικά πως τα έκανε μονάχα για μια συγκεκριμένη καρέκλα, τι να πεις; Και μουντζωμένοι να ήμασταν, δεν θα μας πέφτανε τόσοι άχρηστοι μαζί...

Και το χειρότερο που έκανε η Αριστερά, είναι πως έστρωσε το χαλί για τον επόμενο. Ναι, και ο απίθανος θα γίνει πρωθυπουργός στην Ελλάδα...

Ποιος έχει σειρά; Υπάρχουν και άλλοι κλόουν για το μεγάλο μας τσίρκο; Υπάρχουν άλλοι μαθητευόμενοι μάγοι να φορτωθούν στην καμπούρα μας; Υπάρχει έστω κάποιος κει πάνω που να αντιλαμβάνεται πως χρέος του είναι να υπηρετεί το λαό και όχι να εξυπηρετεί ένα γαμημένο χρέος;