"η κανονικότητα στην σπηλιά"

"Μωρή άχρηστη, σε άφησα λίγες μέρες για να κατεβώ για δουλείες στην πολιτεία και γυρνώντας σε βρίσκω σταυροπόδι στο κοτρώνι. Τόσες μέρες δεν αξιώθηκες καημένη μου χοντρή πένα, να βαρέσεις λίγο τα πλήκτρα, να μην δείχνει ερειπωμένο το Χάος.

Και ένιωθες και αδικημένη ,που δεν σου δώσαμε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ούτε τις σημειώσεις που σου άφησα για την "Ψυχολογία των μαζών" δεν ανέβασες - τι στα κομμάτια έκανες τόσες μέρες  δω΄ πάνω;"

"Ήρθες αφεντικό, δεν σε πρόσεξα. Είναι αλήθεια, πως αμέλησα να βαρέσω τα πλήκτρα επιμελώς. Αλλά και τούτη η σπήλια καταθλιπτική ρε παιδάκι μου - πως κάθεσαι δω' πάνω;  σίγουρα είσαι με τα καλά σου; πως αντέχεις τούτη την άρρωστη μονοτονία;

Αλλά για πες μου αφεντικό, πως ήταν στην πολιτεία; ο κόσμος βγαίνει σιγά σιγά από το καβούκι του; επιστρέφει η κανονικότητα;

Πες μου πως το ανθρώπινο είδος ξεχύθηκε να κάνει πάλι, αυτά τα ανούσια και ρηχά πράγματα, αλλά και που αν τολμήσεις να του τα κόψεις θα γίνεις ο πρώτος εχθρός του.

Πες μου πως γιορτάστηκε αυτή η κανονικότητα; με χορούς και τραγούδια παρακμιακά; με θυσίες σε αδύναμους και ξοφλημένους Θεούς; Για τα πανηγύρια είναι πρώτοι..."

"Να και σε κάτι που συμφωνούμε χοντρή πένα. Οι ίδιοι και απαράλλακτοι βγήκαν από την καραντίνα - ίσως λίγο πιο φοβισμένοι, πιο διστακτικοί. Αλλά δεν διέκρινα καθόλου νέες ιδέες, νέα σοφία, νέα ζωή. θα ριχτούν πάλι σε μια ζωή χαμένη και θα συμπαρασύρουν και άλλους στο διάβα τους.

Δεν αλλάζουν περπατησιά, έχουν πάλι εκείνο το μονότονο, κουραστικό βήμα...

Καλύτερα στιγμές καταθλιπτικές μέσα στην σπηλιά, παρά μια καταθλιπτική ζωή ανάμεσα στους ανθρώπους. "

"Κοίτα ερημίτη, τις γέφυρες με τους ανθρώπους δεν μπορώ και δεν θέλω να κόψω. Μ αρέσει να παρακολουθώ και να ακολουθώ το Χάος τους. Σ΄ αυτό είναι απίστευτοι, σηκώνουν σκόνη και μπουχό, εκεί που πρέπει να περπατούν με τις μύτες των ποδιών τους, και εκεί που πρέπει να σηκώσουν τον τόπο στο πόδι, κάθονται και κλωσούν,  γιατί κάποιος έδωσε το σύνθημα.

Ένα σύνθημα η ζωή τους - στα γήπεδα, στις πλατείες, στις πορείες. Λίγο μονότονο, λίγο αναχρονιστικό, αλλά τρελαίνομαι να τους βλέπω να ξελαρυγγιάζονται για δαύτο...

Τώρα που γύρισες αφεντικό, θα κάνω κατά κάτω να κόψω φάτσες. Δεν σε πιστεύω πως δεν τους άλλαξε ο εγκλεισμός, ο φόβος, η αρρώστια. Είναι και χοντρόπετσοι θα μου πεις..."

"Να πας για να κάτσω να συμμαζέψω το χάος που άφησες, να επιστρέψει και η σπηλιά στην κανονικότητα και αν σε ξαναπάρει ο δρόμος προς τα δω μην έρθεις με άδεια χέρια...