"μετά την καραντίνα"

Τι παράξενο ον που είναι ο άνθρωπος; Να τελειώνει η καραντίνα και αυτός να συνεχίζει από ΄κει που σταμάτησε. Το ίδιο βιολί, το ίδιο τέμπο, τον ίδιο βαρετό σκοπό...

Τα σημάδια του τα δείχνει η φύση -  πως έχει ξεστρατίσει, αλλά αυτός ακάθεκτος συνεχίζει στο διάβα του. Παιδί της φύσης και ο νέος ιός, τον τρόμαξε τον άνθρωπο, τον  έκλεισε στο καβούκι του, αλλά δεν κατάφερε να τον κάνει να στοχαστεί...

Να τελειώνει η καραντίνα και να αμολιέσαι στα κουρεία, στα πορνεία και στα ταχυφαγεία. Σε μια στιγμή όλα μπορούν ν αλλάξουν, να χαθούν,  το όνειρο να σβήσει απότομα και συ συνεχίζεις να ζεις σαν να είσαι αιώνιος και άφθαρτος...

Ήταν μια ευκαιρία τώρα να γίνει μια επαναξιολόγηση αξιών. κλεισμένοι και τρομαγμένοι, δεν βρήκαμε την δύναμη να κοιτάξουμε κατάματα το αδιέξοδο που μας κλείνει το μάτι.   

Φορτωμένοι σαν υποζύγια άχρηστα πράγματα, βαδίζουμε ασθμαίνοντας  τον δρόμο μας. Ποιος αόρατος εχθρός, μας φόρτωσε μια νύχτα και το πρωί κατάφερε να μας πείσει, πως όλα αυτά μας ήταν χρήσιμα;  πόσο βασανιστικές έγιναν οι διαδρομές μας από τότε;

Ψυχική, πνευματική και σωματική υγεία - να τι θα μπορούσε να μας διδάξει η καραντίνα -  τ΄ άλλα θα έρθουν και να μην έρθουν θα έχουμε τα κουράγια να ψάξουμε γι΄ άλλα.

Να ξαναμπούν όλα τα πράγματα στην ζυγαριά - δεν γίνεται φελλοί να έχουν μεγαλύτερη αξία από ατόφιο χρυσαφί. Δεν γίνεται στις λάσπες και στις ακαθαρσίες,  κάποιοι να θέλουν να μας πείσουν πως φύτεψαν το δέντρο της ζωής.

Δεν γίνεται να προσκυνάμε εκεί, που κανονικά θα έπρεπε να φτύνουμε. Δεν γίνεται να τους αφήνουμε να φτιάχνουν αποχωρητήρια, πάνω στους παλιούς τόπους λατρείας.

Πίσω από κλειστές πόρτες, κάτι λίγοι και παράξενοι άνθρωποι κανονίζουν το μέλλον της ανθρωπότητας - το μέλλον το δικό μας, τον μέλλον των παιδιών μας και εμείς οι πολλοί, αδιαφορούμε ή αδυνατούμε να διεκδικήσουμε τις αναπνοές μας, τις χαρές μας, τις ζωές μας.

Είναι δύσκολο να αλλάξεις περπατησιά, αλλά εμείς δεν προσπαθήσαμε, ακολουθούμε για χρόνια μια διαδρομή που το ξέρουμε, δεν βγάζει πουθενά.

Χάσαμε ακόμα μια ευκαιρία να δώσουμε χώρο στην αληθινή αξία στη ζωή μας. Στην μοναδική αξία που φωτίζει τα πράγματα και τα κάνει να χαμογελούν. Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει ελπίδα.