'" Ο ταξιδιώτης"

Ένας ταξιδιώτης είμαι και ΄γω, ένας οδοιπόρος της ζωής. Με το πρώτο φως του ήλιου, παίρνω μονοπάτια, δρόμους, λεωφόρους και  αναζητώ τον άνθρωπο και την γνώση. Δυσεύρετα πια και τα δυο - ο άνθρωπος χάθηκε,  κάπου στον δρόμο για την γνώση και η γνώση  βαρέθηκε να τον περιμείνει να την βρει.

Μα εγώ, εδώ να προσπαθώ, μην έχοντας πια κάτι άλλο να κάνω, ακολουθώ έναν δρόμο μοναχικό μεσ΄ τους ανθρώπους, πολλές φορές μακριά από αυτούς,  για μέρες περιπλανιέμαι, σε δύσβατα μονοπάτια που οδηγούν σε απατηλές κορυφές. Άλλες φορές με βρίσκει η νύχτα δίπλα στην θάλασσα, να τις μιλώ και να μου μιλάει, χωρίς να έχουμε πολλά να πούμε.

Ένας ταξιδιώτης λοιπόν που δεν έχει κάπου να πάει και δεν μπορεί να μείνει κάπου για καιρό. Ευλογία ή κατάρα; τι σημασία έχει; αυτός είναι ο κλήρος μου, τον ακολουθώ γιατί ξέρω πως κληρώνει μονάχα μια φορά...

Βλέπω τους ανθρώπους εγκλωβισμένους,  στις μεγάλες πολιτείες να χάνουν όλο και πιο πολύ τον δρόμο  τους, στην προσπάθεια τους να αναπνεύσουν  - είναι δύσκολο να ανθίσει το λουλούδι άνθρωπος στις μεγαλουπόλεις - εκεί που πρέπει να περπατάς σκυφτός και να κάνεις μικρά όνειρα. 

Μένω για μέρες στις πολιτείες και παρατηρώ πως η τεχνολογία, αυτός ο μοντέρνος πολιτισμός έγινε ένα είδος αόρατης σκλαβιάς για τον άνθρωπο. Τον πνίγει ύπουλα, ενώ του υποσχέθηκε στην αρχή καλύτερες αναπνοές. 

Η τεχνολογία σε λίγο καιρό θα γνωρίζει και τις πιο μύχιες σκέψεις του, θα έχει μάθει τον άνθρωπο καλύτερα από τον ίδιο άνθρωπο - δεν θα υπάρχει πια μέρος να κρυφτεί, να στοχαστεί.  Όλα θα είναι μια άρρωστη διαφάνεια...

Μα στις πόλεις υπάρχουν ακόμα παιδιά που παίζουν, ανέμελες φωνές, αληθινές χαρές - εκεί υπάρχει ακόμα άνθος ζωής.  Και εκεί όμως μπαίνει σιγά σιγά το εικονικό παιχνίδι -  κάτι ξένο για την χαρά της ζωής. Τα μικρά παιδιά μαθαίνουν άθελα τους, αυτό που θα γίνει η αιτία σαν μεγαλώσουν, να αρνιούνται τις χαρές της ζωής για να μείνουν προσκολλημένοι σε μια οθόνη.

Η οθόνη μια μεγάλη ελπίδα για τον άνθρωπο που όμως αποκτάει όλο και πιο πολύ διαβολική μορφή - ίσως γιατί ο άνθρωπος πάντα έκλεινε το  μάτι στον διάβολο, ενώ πήγαινε να προσευχηθεί...

Ένας ταξιδιώτης είμαι που περνώ ώρες πολλές μέσα στη φύση, χαμένος από τον ανθρώπινο πολιτισμό. ένας οδοιπόρος που του αρέσει να ξεκλέβει μικρά μυστικά από την φύση. 

Τρόμαξα όταν είδα πως στις μεγάλες πολιτείες φτιάχνουν Πύργους της Βαβέλ - όχι, για να φτάσουν ψηλά στον παλιό θεό, αλλά για να κατέβουν πολύ χαμηλά εκεί που θα μπορούν όλοι λατρεύουν έναν νέο θεό.

Ένας περιπλανώμενος είμαι που δεν στεριώνει πουθενά, μα δεν εγκαταλείπει και τίποτα...