"η κανονικότητα στην σπηλιά"

"Μωρή άχρηστη, σε άφησα λίγες μέρες για να κατεβώ για δουλείες στην πολιτεία και γυρνώντας σε βρίσκω σταυροπόδι στο κοτρώνι. Τόσες μέρες δεν αξιώθηκες καημένη μου χοντρή πένα, να βαρέσεις λίγο τα πλήκτρα, να μην δείχνει ερειπωμένο το Χάος.

"μετά την καραντίνα"

Τι παράξενο ον που είναι ο άνθρωπος; Να τελειώνει η καραντίνα και αυτός να συνεχίζει από ΄κει που σταμάτησε. Το ίδιο βιολί, το ίδιο τέμπο, τον ίδιο βαρετό σκοπό...

"Μένουμε σπίτι"

Μένουμε σπίτι, μένουμε στάσιμοι, μένουμε μετεξεταστέοι. Τώρα μάθαμε να ζούμε με την ασφάλεια της καραντίνας - πως μας ζητάς να βγούμε έξω, κύριε;

'" Ο ταξιδιώτης"

Ένας ταξιδιώτης είμαι και ΄γω, ένας οδοιπόρος της ζωής. Με το πρώτο φως του ήλιου, παίρνω μονοπάτια, δρόμους, λεωφόρους και  αναζητώ τον άνθρωπο και την γνώση. Δυσεύρετα πια και τα δυο - ο άνθρωπος χάθηκε,  κάπου στον δρόμο για την γνώση και η γνώση  βαρέθηκε να τον περιμείνει να την βρει.