"παράνοια και πανδημία"

 

"Τόσα χρόνια γλίτωσα από την παράνοια της σύγχρονης ζωής, τώρα θα γλυτώσω και από την παράνοια της πανδημίας" - με αυτές τις σκέψεις ο ερημίτης μπήκε στο δασός νωρίς το πρωί για να μαζέψει ξύλα.

Σκέψεις, απλά σκέψεις"

 

Προφητικός ο τίτλος του μπλογκ, "το Χάος" - ποσό ταιριαστό φαντάζει στις μέρες μας; Βέβαια ακολουθήσαμε μια πιο συντηρητική προσέγγιση, από την παράνοια που εκπέμπεται παντού. Εδώ όμως οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς στου λίγους, αλλά πιστούς αναγνώστες μας...

"οι ειδικοί στα μάτια του ερημίτη"

Απομονωμένος από επιλογή και όχι από φόβο, ο ερημίτης παρακολουθεί ξαφνιασμένος τον πανικό, που έχει φέρει στην πολιτεία ένας νέος ιός. "άραγε, θα είναι το αρχίνισμα μιας νέας εποχής; ή κάτι παροδικό και σε λίγο καιρό η πολιτεία θα ξαναβρεί τους παλιούς της ρυθμούς;

"η κανονικότητα στην σπηλιά"

"Μωρή άχρηστη, σε άφησα λίγες μέρες για να κατεβώ για δουλείες στην πολιτεία και γυρνώντας σε βρίσκω σταυροπόδι στο κοτρώνι. Τόσες μέρες δεν αξιώθηκες καημένη μου χοντρή πένα, να βαρέσεις λίγο τα πλήκτρα, να μην δείχνει ερειπωμένο το Χάος.

"μετά την καραντίνα"

Τι παράξενο ον που είναι ο άνθρωπος; Να τελειώνει η καραντίνα και αυτός να συνεχίζει από ΄κει που σταμάτησε. Το ίδιο βιολί, το ίδιο τέμπο, τον ίδιο βαρετό σκοπό...

"Μένουμε σπίτι"

Μένουμε σπίτι, μένουμε στάσιμοι, μένουμε μετεξεταστέοι. Τώρα μάθαμε να ζούμε με την ασφάλεια της καραντίνας - πως μας ζητάς να βγούμε έξω, κύριε;

'" Ο ταξιδιώτης"

Ένας ταξιδιώτης είμαι και ΄γω, ένας οδοιπόρος της ζωής. Με το πρώτο φως του ήλιου, παίρνω μονοπάτια, δρόμους, λεωφόρους και  αναζητώ τον άνθρωπο και την γνώση. Δυσεύρετα πια και τα δυο - ο άνθρωπος χάθηκε,  κάπου στον δρόμο για την γνώση και η γνώση  βαρέθηκε να τον περιμείνει να την βρει.

"Το μπαρ το ναυάγιο"

Άλλο ένα βράδυ είχε ξεκινήσει από νωρίς για τον Δημήτρη. Πάει καιρός τώρα, που είχε ξεκινήσει μια ζωή παρακμιακή, μια ζωή που έβλεπε πως δεν οδηγεί πουθενά, αλλά δεν είχε και καμιά διάθεση να την αλλάξει.  Νέος ήταν ακόμα, μα είχε μια βαρεμάρα στο βλέμμα και στην καρδιά, που δύσκολα συναντάς σε ανθρώπους ,που έχουν ολάκερη τη ζωή τους μπροστά τους.

Δημιουργώ άρα υπάρχω"

Ποιος διαβάζει βιβλία πια; ποιος ξεφυλλίζει σελίδες ψάχνοντας για φως στα σκοτάδια; ποιος ρίχνεται σε ένα βιβλίο, ζητώντας ένα κομμάτι γνώση, όπως ο πεινασμένος γυρεύει το ψωμί;

"Πάσχα στην σπηλιά"

Αλλάξανε η αγέρηδες και φέρανε μια καταχνιά μέσα στις πόλεις μας - μείνετε στα σπίτια σας να προφυλαχτείτε, φώναξε ο πιο συνετός." Ο αγέρας μυρίζει θανατικό, κλειδαμπαρωθείτε, αν θέλετε να σωθείτε".

"το θανατικό"

Άφαντος ο ερημίτης, αράχνιασε η σπηλιά και εξαφανίστηκε το Χάος. Το κοιτάζω λυπημένος κάτι φορές - σαν μια εγκατάλειψη μου μοιάζει, σαν ένα αρχίνισμα που έμεινε στην μέση.

Ώρες ώρες νοιώθω πως το βαρέθηκα και με βαρέθηκε κι αυτό. Άλλες φόρες περνάμε μαζί ατελείωτα βράδια, αλλά δεν μπορώ πια να του πω τίποτα, ίσως δεν μπορεί να με ακούσει - ποιος ξέρει;