"Η πρώτη περιπλάνηση"

Με ένα νοσταλγικό χαμόγελο, ξύπνησε σήμερα ο ερημίτης. Έκατσε στην είσοδο της σπηλιάς και ταξίδεψε με το μυαλό του πίσω, στον πρώτο καιρό που είχε έρθει δω πάνω. Ένα πρωί είχε σηκωθεί και τράβηξε για το δασός να εξερευνήσει το μέρος.

"αγώνας επιβίωσης"

«ο άνθρωπος του Νεάντερταλ» κυριάρχησε για 150.000 χρόνια πάνω στην γη – νούμερα που προκαλούν ίλιγγο στο ανθρώπινο μυαλό. Η ζωή του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης.

"Μια βόλτα στην θάλασσα"

Για την θάλασσα τράβηξα σήμερα «ευκαιρία είπα, βροχερή μέρα, καλοκαιρινή – θα την βρω μονάχη της». Ξέρει πως προτιμώ τα βουνά και δεν έκρυψε την έκπληξη της.

"Ο βοσκός και το ποίημα"

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη•

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. 

"Ο καταραμένος θησαυρός"

Αντί προλόγου. 

Πολλές φορές η ζωή δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη, ανατροπές συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένουν οι άνθρωποι – ή κάποιοι από αυτούς, αυτό μοιάζουν να περιμένουν. Δεν μιλάω για ανατροπές που επιδιώκουμε εμείς οι ίδιοι...

"Μια ψεύτικη νιρβάνα"

Πλαστικό χρήμα, άπιαστα όνειρα, σφαίρες αδέσποτες, τηλεθεατές σε ανία, μυαλά στην παρανομία, πρωταγωνιστές σε παράνοια, άνθρωποι χαμένοι, δίχως όνειρα συνθέτουν μια καθημερινότητα βαρετή ακόμα και για να την βγάλεις στο γυαλί.

"Οι αγωνίες του ερημίτη"

Υπάρχει μια παραδοξότητα εδώ στο χάος – θα μου πεις ολόκληρο το εγχείρημα του Χάος είναι μια παραδοξότητα, αλλά αυτά δεν είναι του παρόντος, φίλοι μου. Έλεγα λοιπόν, πως το καλοκαίρι ενώ όλα τα πλάσματα αποκτούν μια ζωντάνια, εμείς εδώ πέφτουμε σε ένα παράξενο «χειμωνιάτικο λήθαργο» - μέσα στο κατακαλόκαιρο…

"Μικρά λόγια της σπηλιάς"

Είναι κάτι νύχτες εδώ στην σπηλιά που ο ερημίτης θέλει να μιλήσει, αλλά θέλει και να σιωπήσει. Λέει μικρά λογία λοιπόν, λέξεις που δεν γίνονται καν σκέψεις. Ίσως έχει ακούσει πως για να γράψεις κάτι μεγάλο θα πρέπει να ξεκινήσεις από κάτι μικρό, αλλά αυτά τα κάνουν οι ποιητές και όχι οι ερημίτες.

"Ο μοναχικός ταξιδιώτης"

Να λυγάς, αλλά να μην σπας. Να λιγοψυχάς, αλλά να μην τα παρατάς. Να ακολουθείς το δρόμο σου, ακόμα και όταν τον έχεις χάσει. Να παλεύεις κάθε μέρα με τους δαίμονές σου, μα τα βράδια να κοιμάσαι με αυτούς. Να κοιτάς μέσα σου βαθιά, ακόμα κι εκεί που κρύβεις τις πληγές σου.

"Περπατάτε γιατί χανόμαστε"

Από έναν περίπατο γύρισα και μου έχει καρφωθεί η ιδέα να γράψω για το μεταμοντέρνο άνθρωπος και πώς κάθεται ακίνητος και βλέπει τα τραίνα να περνούν. Καμία κίνηση, καμία δραστηριότητα, μια νωθρότητα που σε κοιμίζει, αν είσαι τυχερός και δεν σε σκοτώσει...

"Όλα είναι δρόμος"

Ανάσα δεν παίρνουμε, τρέχουμε, αγκομαχάμε, μα δεν προχωράμε – που πάμε; Κάτι στιγμές μας μένουν να θυμόμαστε μέσα σε ζωές χαμένες. Ώρες ατέλειωτες σε άχαρες δουλειές, ώρες χαμένες σε μίζερες στιγμές. Κάτι λίγοι το κατανοούν, αντιδρούν, αλλά κανείς δεν τους δίνει σημασία σε αυτόν τον τρελό αγώνα δρόμου...

"Η αγωνία του ερημίτη"

Πού χάθηκες ερημίτη τόσες μέρες και νύχτες; Μήπως χώθηκες στο βάθος της σπηλιάς για να βρεις τον εαυτό σου; Ή πήρες τις ρούγες για να βρεθείς με τους ανθρώπους και να χάσεις τον εαυτό σου;

"Καράβι που βουλιάζει..."

Έπεσαν οι υπογραφές, λέει, θα συνεχιστεί η φτωχοποίηση, η δουλοποίηση και έρχεται η ερημοποίηση. Μνημόνιο μέχρι το τέλος του κόσμου προβλέπεται για μας. Θα ζούμε για να ξεπληρώσουμε ένα χρέος που δεν βγαίνει. Θα το μετακυλήσουμε στις επόμενες γενιές, θα τους σκλαβώσουμε και αυτούς, αλλά θα μένουν Ευρώπη...

"Κόλλα λευκή..."

Κοιτάζοντας για ώρες τη λευκή κόλλα συνειδητοποιείς με θλίψη πως δεν είσαι ποιητής, δεν είσαι συγγραφέας – αυτοί δεν αφήνουν για τόση ώρα άδεια την κόλλα τους. Πάντα έχουν κάτι να γράψουν – κάτι να πουν...

"Ποτέ την Κυριακή"

Οι χαρτογιακάδες που βλέπουν μόνο αριθμούς και αγνοούν τους ανθρώπους, έριξαν άλλη μια λύση στο τραπέζι για τη σωτηρία της Ελλάδος. Να δουλεύουν, λένε, τα μαγαζιά και τις Κυριακές. Να πάρει μπρος η αγορά – ρε, πού τα πουλάτε αυτά;

"Ο χαμένος ποιητής"

Δεν μπορώ να ταιριάξω και ένα ποίημα, μια ρίμα, κάτι... Πάει καιρός που αποδέχτηκα πως δεν μπορώ να γίνω ποιητής. Δεν είναι και εύκολα αυτά, αλλά δεν κερδίζεις και τίποτα να κλαις πάνω στα χαμένα. «Δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι ποιητές» είπα και άφησα πίσω μου ό,τι ποιητικό υπήρχε μέσα μου...

"Η θλίψη του ερημίτη"

Ερημίτη, γιατί κρύβεσαι μέρες τώρα στο βάθος της σπηλιάς; Γιατί δεν βγαίνεις έξω να μιλήσεις με τα δέντρα και ν' ακούσεις τα πουλιά; Γιατί πια δεν χαιρετάς το φεγγάρι και δεν καλωσορίζεις τον Ήλιο; Γιατί δεν αντηχεί πια δω πάνω στις ερημιές ο ήχος από το μοναχικό σου τραγούδι;

"Οι πιστοί των εορτών"

Πολλές φορές θα πάρεις πιο πολλά αν περάσεις από ένα ερημοκκλήσι τυχαία, από όσα θα πάρεις αν εκκλησιάζεσαι σε περίοδο εορτών σε μητροπόλεις και μεγάλες ενορίες. Βέβαια ο άνθρωπος κάνει συνήθως κάτι απλά για να γίνει, χωρίς να δίνει βάση τι θα του πάρει αυτό και τι θα του δώσει...

"Ξέμπαρκα λόγια"

Το μονοπάτι – Αν θες να φτάσεις στον προορισμό σου, περπάτα αργά και αποφασιστικά. Πώς; Βιάζεσαι, γιατί σε τρομάζουν οι κραυγές των λύκων; Σίγουρα, φίλε μου, έχεις πάρει το σωστό μονοπάτι;

"Ο τρελός του χωριού"

Ο τρελός του χωριού πριν μέρες κατέβηκε στην πολιτεία και με αυτά που είδε αποτρελάθηκε. Στην αρχή γέλασε δυνατά. Του φάνηκε αστεία η μεγάλη πολιτεία με τους μικρούς ανθρώπους. Τούτοι είναι πιο τρελοί από μένα, αλλά δεν το παραδέχονται ή το κρύβουν πολύ καλά – το ίδιο μου κάνει.

"Το μονοπάτι του ερημίτη"

Γιατί χαλάς το μονοπάτι που οδηγεί στην σπηλιά ερημίτη; Γιατί ρίχνεις κλαδιά και μετακινείς βράχια; Εσύ δεν ήσουν που το άνοιγες πριν έρθει ο χειμώνας; Δεν σε καταλαβαίνω...

"Κηποθεραπεία"

Έρχονται οι ειδικοί και σου ανοίγουν τα μάτια: η ενασχόληση με τον κήπο είναι αγχολυτική, αντικαταθλιπτική. Σου φτιάχνει τη διάθεση και προλαμβάνει και πολλές αρρώστιες.

"Το γωνιακό καφενείο"

Κάποτε υπήρχαν μπλε και πράσινα καφενεία. Τώρα κει μέσα βλέπεις οργισμένους γέρους που νιώθουν πως τους πούλησαν, αν και υπάρχουν ακόμα αρκετοί αμετανόητοι. Χαθήκαν οι σημαίες, αλλά έμειναν τα έργα τους - ρηχά, πρόστυχα και καταδικαστικά, ακόμα και τις μελλοντικές γενιές.

'Ταξιδεύοντας στην παλιά Ελλάδα"

Καλησπέρα! Έχω υλικό σήμερα για να σε πάω πίσω στην παλιά Ελλάδα. Στην Ελλάδα του μόχθου, της φτώχειας και της αγωνίας, αλλά και της αγνότητας, της καθαρότητας και των αληθινών χαμόγελων...

"Οι διαπραγματευτές"

Μα δεν διαβάζεις και ένα καλό νέο από το μέτωπο, πατριώτη. Πάλι δεν τους βγαίνουν τα κουκιά. Ούτε κουκιά δεν μπορούν να μετρήσουν αυτοί. Βέβαια τα δικά τους τα κουκιά ξέρουν να τα αυγατίζουν – χρεωκοπημένη χώρα και να αμείβονται πλουσιοπάροχα οι βουλευτές...

"Ερχόμαστε..."

Ερχόμαστε από πολύ μακριά... Μέσα από κακοτράχαλους δρόμους και δύσβατα μονοπάτια, από εκεί όπου οι θεοί δείχνουν να μην έχουν εγκαταλείψει τον άνθρωπο στην μοίρα του. Αλλά και οι άνθρωποι εκεί δεν ξέμαθαν να ευχαριστούν τους θεούς. Με γέλια, με τραγούδια και χορούς προσεγγίζουν τους θεούς, και όχι με ψεύτικες προσευχές.

"Κουβέντες του δρόμου"

-«Κάτσε, ρε αδελφέ μου, να πάρουμε μια ανάσα! Πώς τρέχουμε έτσι; Πώς γίναμε έτσι; Λαχανιασμένοι σε έναν αγώνα δρόμου που δεν έχει τερματισμό. Για πού τραβάμε κανείς μας δεν ξέρει, αλλά συνεχίζουμε να βαδίζουμε χωρίς σκοπό.»

"Οι βολεμένοι"

Υπάρχει τόση αρρώστια στο βόλεμα του ανθρώπου, που πολλοί για να το καμουφλάρουν ντύνονται με προβιές. Τομάρια γίνονται, μην κοροϊδευόμαστε. Γιατί για να βολευτείς εσύ, κάποιον θα ξεβολέψεις.

"Ο μελλοθάνατος"

Έτος 2038. Φυλακές υψίστης ασφαλείας, Χαλκίδα. Τα έξυπνα κελιά φιλοξενούν εκεί ανθρώπους επικίνδυνους, που η κοινωνία είχε αποφασίσει πως υπήρχε μόνο μια τιμωρία γι' αυτούς – ο θάνατος.

"Για ποια Ευρώπη;"

Για ποια Ευρώπη μου μιλάς;
Αυτή που έχει τους θεσμούς;
Και ποια Ευρώπη προσκυνάς;
Που φτιάχνει κάλπικους θεούς;

"Ο Τοίχος"

«Η Ελλάδα θα βγει πιο δυνατή από την κρίση», είπε το παιδί που έκανε τις καταλήψεις. Όχι άλλες παπαριές, όχι άλλο κάρβουνο. Κάτσε να βγει πρώτα και βλέπουμε. Γιατί εσύ και οι άλλοι εθνοσωτήρες δεν βλέπω να μπορείτε να τη βγάλετε. Ούτε καν το πιστεύετε...

"Μια καλημέρα"

Μια καλημέρα απλή, καθημερινή, ανοιξιάτικη. Να την πω και να τρέξω να κρυφτώ, μακριά από της πόλης τον κουρνιαχτό. Καλημέρες τυπικές, ψεύτικες, σαν τις ζωές μας στις μέρες μας.

"Το κρυφό σχολειό"

Άμα ανηφορίσεις από το Άργος και πάρεις το δρόμο για το Κάστρο, θα συναντήσεις την Παναγιά την Κατακεκρυμμένη. Εκεί υπάρχει και η ταμπέλα πως στα χρόνια της Τουρκοκρατίας λειτούργησε κρυφό σχολειό.

"Πρωινό, κλειδί του Παραδείσου"

Πρωινό, κλειδί του Παραδείσου είσαι... Μα ποιος σε χαίρεται πια; Αυτή η ώρα που έχει αφήσει τη νύχτα πίσω της και όλη η μέρα είναι μπροστά της. Πόσο θεϊκές μοιάζουν οι στιγμές της αυγής;

"Ο Σταθμάρχης"

Ήταν αρχές χειμώνα, θαρρώ, που πέρασα από ένα ξεχασμένο μικρό χωριό. Κάποτε είχε ζωή. Τώρα μια σιωπή μελαγχολική επικρατούσε πια εκεί. Λίγοι οι άνθρωποι που είχαν απομείνει, λίγες οι φωνές και η έλευση του χειμώνα σίγουρα θα μεγάλωνε αυτήν την αίσθηση της εγκατάλειψης.

"Καρναβάλια και Μασκαράδες"

Υπάρχει μια διαφωνία για τη γιορτή της μητέρας, του πατέρα, του έρωτα και του παπάρα που σβήνει τις λάμπες, ότι αυτές οι γιορτές πρέπει να γιορτάζονται όλον το χρόνο. Δηλαδή, σου λέει ο περίεργος, δεν μπορείς να τιμάς κάτι σήμερα και αύριο να ξύνεις τα παπάρια σου για δαύτο.

"Ο τροχός της τύχης"

Σου 'ρχεται κι ο άλλος να φάμε ένα μεζέ χθες στην σπηλιά και σου λέει «καλορίζικο και το Χάος. Αλλά, ρε παιδί μου, δεν τον τραβάς τον κόσμο έτσι. Είσαι και μακριά δω πάνω, ποιος θα σε βρει; Αλλά κι αν τυχόν σε βρει, δεν έχεις κάτι για να τον κρατήσεις...»

"Ο πόλεμος της φέτας"

Τη χάσαμε τη φέτα, πατριώτη. Χαμένη θα μου πεις και αυτή, εκεί θα πατήσουμε πόδι; Και Αφρικάνικη φέτα υπάρχει και Καναδική - σε λίγο παντού θα φυτρώνει και μια φέτα.

"Τα δελτία των οκτώ"

Τα δελτία των οκτώ, δεν τα βλέπει πια η Μαριώ.

Τη φλόμωσανε στο ψέμα και της ήπιανε το αίμα.

Ψεύτες και παραμυθάδες, των οκτώ οι βασιλιάδες,

τους επίστεψε η καημένη, ζούσε σαν βασανισμένη.

"Το χαμένο όνειρο της Αριστεράς"

Τώρα τι θα κάνουμε χωρίς την Αριστερά; Τούτη έδινε ένα όραμα, μια ελπίδα στους φτωχούς και στους κατατρεγμένους. Με την ιδέα πως θα έρθει η μέρα που η Αριστερά θα κυβερνήσει, κοιμόταν και ξυπνούσε για χρόνια κοσμάκης αδικημένος και περιφρονημένος. Μια σκέψη είχε ριζώσει βαθιά μέσα του, με το συμπάθιο: «θα βγει ο αριστερός, θα πηδήξει κι ο φτωχός».

Καθημερινές ιστορίες"

Στο καφενείο «Το Μαύρο Χάλι» έπινε τον καφέ του ο Παναγής εδώ και καμπόσα χρόνια που πήρε μια σύνταξη. Είχε μοχθήσει πολύ για χρόνια και ήταν σεκλετισμένος που έβλεπε την σύνταξη όλο και να ψαλιδίζεται. Σκέτο φαρμάκι τον έπινε τον καφέ από πάντα, μα τώρα νόμιζε πως ταίριαζε και με την περίσταση.

'Ο πόλεμος της τσουκνίδας"

Στη Γαλλία διεξάγεται εδώ και καιρό ο πόλεμος της τσουκνίδας. Μην το γελάτε – δεν είναι αστεία αυτά. Και δεν νομίζω πως είναι μόνο από τη φαγούρα... Σου λέει ο νομοθέτης «δεν θα προτείνεις την τσουκνίδα σε τρίτους και δεν θα γράφεις κείμενα που μιλούν για τις θεραπευτικές της ιδιότητες».

"Εν Αρχή ην το Χάος"

Μεταφερθήκαμε εδώ, μακριά - κοντά από το αουτσάιντερ. Τι σημασία έχει; Πήραμε τη λόξα μας, το πληκτρολόγιο με τη χοντρή πένα, τις απόπειρες γραφής και τραβήξαμε για το βάθος της σπηλιάς. Πολλές φορές στο βάθος είναι που κρύβονται τα πιο ωραία πράγματα, τα πιο σημαντικά – μα ποιος σκάβει βαθιά πια;